Laptoploos

Mijn tas is gestolen. Uit mijn eigen huis. Mijn bruine tas, mooie tas. Cadeau van mijn zus. Mijn tas met de mondharmonica. Vorig jaar gekocht, toen ik nog in de illusie verkeerde goed genoeg te kunnen spelen voor een heuse band*. De diatonische Lee Oskar, valsgeblazen in het zesde toongat. De tas met mijn sportkleren, bestaande uit een nepmerken-shirt van Peruaanse makelij en een afgeknipte Levi´s spijkerbroek die ik op mijn veertiende uit de verstikkende rekken van Bataviastad redde. Sindsdien zag hij de wereld met me, meegedragen en afgedragen tot ons niets restte dan hem een nuttige oude dag te gunnen als sportbroek met gaten. In mijn tas zat ook een Spaans boekje, ´Robinson Crusoe´, dat leek me wel wat. In de sportschool las ik, quasinonchalant een literair voorkomen veinzend, drieëndertig paginas met nauwkeurige beschrijvingen van Woensdags welontwikkelde spiergroepen voor ik begreep dat de ondertitel ´komt uit de kast´ inderdaad betekende dat het een homosensuele herinterpretatie van het avontuur betrof. In retroperspectief begreep ik de wijfelende blikken die me werden toegeworpen.
Oh. Bijna vergeten. In de tas zat ook mijn laptop. Godverdomme MIJN laptop. Met MIJN aantekeningen. Met MIJN schrijfsels. Alles wat mooi was alles wat lelijk was alles wat rijmde al wat ik zag. Alles wat ik de afgelopen tweeënhalf jaar belangrijk genoeg vond om neer te pennen. Gestolen. Uit mijn eigen huis. Of ín mijn eigen huis, want ik vertrouw niemand meer. Ook kwijt, die onschuld.

In gedachten liep ik de dag na, er bestond geen twijfel dat ik mijn tas in de gang had geplaatst. Ik was ´s ochtends naar college geweest en daarna enthousiast doorgegaan met studeren. Ik was wezen sporten, werkte nog wat en keerde huiswaarts. Ik zag de hoe de restjes herfstzon de herfstbladeren herfstrood kleurden, bedacht dit intens lelijke zinnetje en was toch gelukkig. In de trein kwam ik een Nederlandse vriendin tegen met wie ik een fijn gesprek deelde. Ze lichtte me in over het feit dat mijn Wageningse Kastgenoten al de volgende morgen zouden arriveren.** We zwaaiden elkaar gedag, ik nam mijn tas mee, kwam thuis, zette mijn tas neer (ja, echt. Zekersteweten. Dáár, in de gang. Onder het droogrek, als altijd) at wat en vertrok de nacht in, op weg naar een vriendin uit Berlijn. Niet uit Duitsland overigens, uit Berlijn. ¨Dat klinkt zoveel interessanter.¨ We kookten pasta-pesto, vierden de nacht, vierden de vriendschap. Geluk op Routine. Nog geen paar minuten nadat bij thuiskomst een film was opgezet, viel ik als een blok in slaap. Ik had het nodig blijkbaar. Mijn vermoeidheid werd begrepen, en mijn Berliner (thanks, John!) dekte haar toe met een warme deken. Zelfs de wekker werd gezet, dus om zes uur stipt stond ik weer min of meer fris naast het bed. Iets later stapte ik mijn eigen gang binnen, klaar voor college. Kop koffie, tanden poetsen, tas pakken. Tas pakken. ¨Hé, die stond toch hier?¨ Tas zoeken. Toen begon het gezeik. Huis overhoop, mensen bellen. ¨nee, niet gezien¨, ¨ja je had hem nog bij je¨, ¨ niet hier, het spijt me¨. Huisgenoten wakker maken. ¨ja, ik geloof het wel¨, ¨hij lag daar, ik weet het zeker¨, ¨toen ik mijn was ophing lag het nog gewoon in de weg¨. Shit. Universiteit, Treinstation, Politie. En langzaam kwam het besef: wie verliest die leert, dus wint alsnog. Maar wie íets of iemand verliest, heeft echt verloren.

Maar eens te meer toonde het leven haar perfecte gevoel voor timing. Eer ik mijn huis besteeg om eens goed te balen kwam een lachende postbode aangelopen. Ik hield de deur voor hem open toen hij me aansprak: ¨Zeg, jongeman, hoe heet jij?¨[...] ¨en woont Marco misschien op de derde verdieping?¨ [...] ¨Dan heb ik iets voor je. Kijk eens aan!¨. Uit zijn postzak pakte hij een bruine envelop, met een handschrift dat ik wel kende. Terwijl ik nieuwsgierig de envelop open scheurde keek de man over mijn schouders. Een bende vloeitjes viel op de vloer, ik zag een tekening van een licht loensend paard en een met stift beschreven kaartje. Zelfs de postbode zag van wie het kwam. Met meer glimlach dan gezicht liep hij de deur uit, hij floot nog net niet. Ik wel, nog vele laptop-loze dagen.










* www.rubydo.nl leeft!

** Aan wie ik de indruk heb gegeven dat het leven me nu zwaar valt, excuses. Dat is niet het geval. Ik bevind me midden in de hoogtijdagen van Hooggewaardeerd Huisbezoek. De afgelopen weken kwamen mijn vriendinnetje, stiefelbroeders, moeder en homeboys langs. Het waren stuk voor stuk intense, intieme, fijne, hilarische, bijzondere, onvergetelijke en onmisbare weekenden. Intussen gaat het leven van vrienden, theater en soms hard werken gewoon door. En over twee nachten komt Xanthe weer. We fluiten verder, tot ziens!