vioolman

Goedgemutst stapt de man zijn flat uit. Zojuist in de lift sprak een onbekende buurman een monter “buenas días”. ‘Dat geloof ik zeker’, dacht de man. Hij begreep niet de allerbeste in zijn vak te zijn, toch had hij de afgelopen weken Felix Mendelssohn behoorlijk onder de knie gekregen. Met het vioolkoffertje in zijn hand beende de man opgewekt verder. De lucht was helder, de straat was schoon en de wind was zacht. Een onbestemd gevoel nam bezit van de man, ‘vandaag zou alles lukken’.
Hoewel eigenlijk te duur, besloot de man een kop koffie te drinken bij de bar om de hoek. De kastelein had een zware nacht gehad, dat zag je. De kringen onder zijn ogen waren donker en diep, toch wist hij een professionele glimlach te fabriceren, en groette vriendelijk. De koffie smaakte heerlijk, er lag zelfs een lekkerder koekje naast dan gewoonlijk en de krant sprak van een aantrekkende economie. Toen de man naar buiten stapte zag hij zijn reflectie in een autoruit. ‘wat ben ik snel oud geworden’, dacht hij en gebruikte zijn duimen om zijn wangen iets recht te duwen. Eer hij met enkele handbewegingen ook zijn haar had gefatsoeneerd was het tijd om aan de slag te gaan.
De trappen werden afgedaald naar het eerste metrostation. Het was lekker druk vandaag, maar de mensen leken het niet op te merken. Langs hem stapte een jong stel, haar arm lag rustig om zijn rug. Hoewel de temperatuur er niet direct om vroeg droeg het meisje rode wanten en een sjaal, ze had een filmster kunnen zijn.

De man bracht altijd een krukje met zich mee, dat moest tegenwoordig wel. ‘Die verdomde rug, hè.’ Zonder zucht zette de man zich neer en pakte zijn schat voorzichtig uit de koffer. Uit gewoonte legde hij haar eerst op zijn schoot om met zijn wijsvinger zachtjes over de afzonderlijke snaren te wrijven. Door zijn ervaring wist de man precies hoelang hij strijken moest om de uit de metro stijgende massa te bereiken. Hij keek op de borden, nog vier minuten. De viool werd op zijn schouder gelegd en hij begon met spelen. Het ging lekker vandaag, elke toon werd geraakt. Verroerd door zijn eigen klanken droomde de man even weg naar huis. Zijn dochter had nieuwe schoolboeken nodig, een rib uit zijn lijf. Er moesten heel wat liedjes gespeeld worden wilde hij die kunnen betalen. “Maar vandaag zou alles lukken” dacht hij nogmaals en knikte vriendelijk naar een enkele voorbijganger. Nog twee minuten tot de metro zou arriveren, precies dan zou het meest ingewikkelde stuk aanvangen. Het ging hem lukken. Een van de wachtende forenzen wierp met een royaal gebaar veertig cent in het koffertje, de oude man kneep zijn ogen samen als blijk van dank. Nog één minuut.

Terwijl de metro zich langzaam aan het perron voegde stapte een bende jonge jongens de trap af. Allemaal hadden ze wijd zittende broeken, tot onder hun heupen afgezakt. Om de nekken hingen blinkende kettingen en een enkeling had vreemde vlechtjes in zijn haar geknoopt. Één jongen droeg een grote radio, ‘een gettoblaster’, wist de man. Het bakbeest stootte een volume uit dat de fijnzinnige vioolklanken van de man veruit overstemde. Net voordat de metro tot stilstand was gekomen startte de groep hun uitzinnige bewegingen. “yo, yo, yo” werd er geroepen, de passanten vonden het prachtig. Onze man staarde een tijdje moedeloos naar de groep en legde zijn viool weemoedig voor zich neer.
‘De nieuwe tijd, net wat u zegt.’