Feelgood Kerstverhaal

Het was een feest zoals alleen wij dat kunnen. Er waren geen uitnodigingen verstuurd noch was er een kledingvoorschrift gecommuniceerd, maar eenieder was gekomen met exact de juiste schoenen bij precies het juiste hemd of jurkje. Aan het plafond hingen herten, op de muren speelden projecties van megamoderne videobewerkingen en de bubbels kwamen uit Noord-Frankrijk, niet uit Catalonië of het lapje op de kuit van de Italiaanse laars. Sara stond alleen in een hoekje met een glas Champagne, niet wetend wat ze hier eigenlijk deed. Behalve Peter, die zich vorige week aan haar voorstelde en vroeg of ze tijd had om te komen, kende ze niemand. In het voorbijgaan had hij haar gegroet, maar verder had ze hem de hele avond niet meer gezien. Hij zal wel net als iedereen onsamenhangend op die elektronische bliepjes aan het ‘bouncen’ zijn, dacht ze. Misschien moest ze haar jas maar pakken en op huis aan, dan was ze morgen ook niet zo moe.
Peter was in de wolken. ‘Wat een topfeest!’ riep hij zonder gêne naar een van zijn maten. De vriend in kwestie, bretels, haar in scheiding en Woodify zonnebril, weidde zijn ogen, wenkbrauwen opgetrokken tot boven het hout, duwde zijn wangen vervolgens richting oogkas en schreeuwde: “ja man! Echt tegek!”. Hij leegde zijn glas in één teug en riep nog iets onverstaanbaars. De vocalen van de remix waren in het Duits en handelden over een regenbui van rode rozen. Peter dacht aan Sara, wat was ze mooi. Wat was ze puur. Onaangetast door de heersende oppervlakkigheid van de ‘beau monde’, ons zelfbenoemde elitekorps. Hij had haar daarstraks nog gezien, ze was dus toch gekomen. Hij had haar slechts even begroet, niet meteen overkoken, dat wekt altijd interesse. Nu twijfelde hij of dat wel de goede tactiek was bij zo’n zuiver meisje. Hij zou d’r eens gaan zoeken.
Aangekomen bij de drankentafel bedacht hij dat ze misschien wel in de gang zou staan. Hij greep snel twee nieuwe flûtes, groette de bebrilde proever met onvoldoende enthousiasme en beende naar de gang. Onderweg werd hij aangesproken door een onbekende bekende, grijs scheerwol, tweeknoops met snit, waarschijnlijk Armani, maar na een ‘waarlijk schitterend’ vervolgde Peter zijn weg.
Hij had gelijk gehad; in de gang stond Sara, met haar jas al aan.
“Hey schoonheid, de plicht roept?”
“Hallo… nee, ik ben moe, ik ga zo naar huis”
“Blijf nog even, hier heb je een drankje. Dadelijk komt Onderzeeboot, heldheftige beats”
“Eerlijk gezegd hou ik niet zo van techno – dit is techno toch?- of hoe het allemaal mag heten.”
‘Nu is mijn kans’, dacht Peter. Sinds een paar weken speelde hij in een bandje, eerlijk gezegd was het niet veel, maar het deed ’t goed bij de meisjes.
“Echt? Oh ik ben ook klaar met die moderne verloedering! Ik ben gitarist in een band, we willen de wereld weer echte muziek laten horen. Wie zijn je favoriete artiesten?” – ‘interesse tonen, interesse tonen’ -
“Wel, heel veel eigenlijk. Maar het meeste hou ik van Vernon Isaac, Jimmy Smith en Thelonious Monk.”
Godzijdank had ze Monk genoemd, die kende hij, dan kon hij er vanuit gaan dat ze over jazz sprak.
“Ah, Jazz, tegek. Echt tegek”
“Vind je dat mooi ja? Morgen hebben we een jamsessie, wil je ook komen?”
‘Ze vraagt me mee uit! Ik heb een date!’ – nu niet te hard van stapel lopen -
“Jamsessie? Love it! Yeah man, ik kom graag even wat spelen. Morgen?”
“Ja, om acht uur in het ‘Speelhonk’. “
“Ik zal er zijn, met gitaar!”
“Leuk. Dan ga ik maar, ik wil een beetje uitgerust zijn. Tot morgen!”
Sara gaf het glaasje terug aan Peter en hij zag hoe ze zich omdraaide en met een kinderlijke pas naar de voortuin liep. ‘Wat een weelde. Wat mooi dat ik haar in de Wereld der Bevoorrechten de weg mag gaan wijzen.’ Hij vond het jammer dat ze het nu nog niet fijn had gevonden, maar potverdrie, hij had een date. Een blonde uitgever met vlinderstrikje en geel kasjmierhemd – misschien Soprani- klopte hem op zijn schouders. “ey dude, Komde ’n denske wagen? De kruw wil weten waar je blijft” Met een gul gebaar overhandigde Peter een van de drankjes en zette zijn zonnebril weer op de ogen, terug naar de hengsten . ‘Morgen is de Grote Dag!’

Peter zag er piekfijn uit, blauw corduroy, wederom tweeknoops met snit en rayban-zonnebril. ‘Jazzy, weetjewel.’ Hij bekeek zichzelf in de spiegel, streek door zijn secuur gestileerde driedagenbaardje en knikte goedkeurend. Had ie alles? Geld, gauloises, condooms. Check, hij was er klaar voor. ‘Oh shit, bijna vergeten. Mijn gitaar!’. Peter rende terug naar de wit-lederen tweezitsbank en pakte zijn hippe schoudertas. Nu kon er niets meer fout gaan.

In het winderige zaaltje van de Speeldoos zat Sara al te repeteren. Haar saxofoon was gestemd en de stemming was vrolijk. Op de van het buurthuis geleende klapstoeltjes zaten al enkele toeschouwers verzameld. Een vrouw van middelbare leeftijd ontvouwde een kommerkommer uit zijn aluminium verpakking. Peter stapte binnen en zocht rond naar Sara. Op het kleine podium zat een puisterig jongetje – specsavers bril, coolcat shirt met opdruk- te drummen. ‘Jemig wat een armoe’, dacht Peter, ‘zonde dat zo’n prachtig meisje zich in zo’n omgeving moet ophouden.’ Sara zat in een hoek- grijs vest, paardenstaart- naast haar zat een man met het uiterlijk van een basisschooldocent. De snor zei iets tegen Sara, en ze moest lachen. Toen zag ze Peter.
“ah daar ben je, leuk dat je gekomen bent! We gaan zo beginnen.”
“intiem zaaltje”
“ja leuk hè? We spelen hier elke donderdag. Ben je er klaar voor?”
“Immer, my dear. Ready to Rumble.”
De visserstrui kreek hem scheef aan en voegde hem ietwat kribbig toe: “ik zou je gitaar maar eens inpluggen”.
“Tuurlijk meneer, komt voor de bakker.”
Het podium was, los van de puber met de moeilijke huid achter het drumstel, bevolkt met een magere ruitenbloes – trompet-, een ongewassen hippie – gitaar – en een meisje met kort, pittig kapsel achter het keyboard. Peter plugde zijn gitaar in een versterker en zocht een plekje in het zicht . Behalve Sara – ‘ze ging naast hem staan!’- stapte ook de kalende onderwijzer het podium op en heette de aanwezigen welkom.
“Welkom allemaal, wat leuk dat jullie weer zijn gekomen.” Hij keerde zich naar de muzikanten en stelde voor. “we beginnen met iets in c-minor, gewoon een beetje improviseren, lekker los komen, dan doen we drie rondes en daarna zien we wel verder. Ronnie, tik je af?”
‘c-minor?’ Dacht Peter. Ja verdomd, dat akkoord kende hij wel, maar hoe kon je daar in godsnaam ‘iets in spelen’?
De drummer tikte af en de kliek viel in. Het klonk heerlijk. Sara had haar saxofoon in de aanslag en bewoog vrolijk op de tonen. Ze lachte naar de drummer, Ronnie dus, zijn beat was een beetje funky en erg strak. ‘Heel knap’, moest ook Peter toegeven. ‘Maar ik mag me niet laten kennen nu, ik sla gewoon wat aan. Geen haan die daarnaar kraait, the shit will work out, zo moeilijk kan het niet zijn.’
Hij begon veilig met een C-minor akkoord, het kwam als donderslag bij heldere hemel. Sara keek hem vragend aan. ‘Verdomme, de versterker staat te hard.’ Hij draaide aan de volumeknop en probeerde het nog eens. Weer mis, maar nu niet zo hinderlijk hard. Peter herpakte zijn zelfbewuste blik en knipoogde naar Sara. Ze schudde haar hoofd.
“Stop, Stop. Dit kan zo niet langer” zei de schoolmeester na een minuut. Peter had zijn boze blikken en handgebaren blijkbaar gemist. “waar ben je mee bezig?”
Peter verontschuldigde zich en zei dat “c-minor niet echt zijn kop thee was”. “Jemig, wat een kletskoek, maar oké, begin jij maar iets, wij vallen wel in”.
Peter kende eigenlijk geen jazz. Op goed geluk speelde hij dus maar de eerste tonen van Oasis’ Wonderwall. De band was verbaasd, de hippie beet in zijn hand en de puistenpuber kon een lach niet onderdrukken. “nou, speel dan mee!” riep Peter nijdig en de drummer zette geschrokken een rockritme in. “ik wil me er niet mee bemoeien hoor”, zei de pianiste met het pittige kapsel, “maar dit is geen jazz”. Ook Sara keek een beetje teleurgesteld. “wil je niet liever lekker in het publiek zitten? “, vroeg ze. Peters trots was gekrenkt, maar hij gaf niet op.
“ja, dat lijkt me goed. Ik heb mijn dag niet.”
Peter klom het podium af en nam plaats op een klapstoeltje. “Goedzo”, zei de docent, “laten we nu wat spelen”.
‘hinderlijke pedant’, dacht Peter nog, maar al gauw werd hij bevangen door de geweldige muziek. Sara speelde hemels, dacht hij. Je ziet ook dat ze er plezier in heeft. Haar geile heupen speels wiegend op het strakke ritme me van die clearasilkleuter. Ze kijkt er ook bij alsof ze opgewonden is. ‘Jeez, mijn haar zit nog goed, ik heb klauwen met geld, dit varkentje kan ik nog wel wassen’
Na ongeveer een uur stierven de laatste tonen weg en kwam Peter bij zinnen. ‘Tijd voor actie!’, hij klom weer op het podium en wilde Sara kussen. “Ge-wel-dig. Ge-wel-dig. Echt tegek! Je speelde de sterren van de hemel en dat zeg ik niet snel. Je blies iedereen helemaal weg.”
“Nou, we deden het met z’n allen hè. Maar dankje. Leuk dat je er was, we zien elkaar wel weer, ik ga snel opruimen.”
“We kunnen zo even een drankje doen, at Palace, ik heb een reservering”
“Nee, liever niet. Dadelijk ga ik nog even bij Ronnie thuis repeteren. Hij heeft nog een goed boek voor me over ‘Trancendence Summit’, dat wil ik graag even doornemen.”
Ronnie kwam erbij staan en bood bibberig zijn hand aan Peter. “Hoi, ik ben Ronnie. “ zei hij. “Aangenaam” zei Peter koeltjes, hij pakte de hand niet aan. Terwijl hij het stelletje verbeten de rug toekeerde zag hij nog net hoe de korsterige mond van Ronnie werd bedrukt door Sara’s prachtig volle lippen. Getver, mensenliefde.

en Peter? Die schreef gewoon een prachtig vijfakkoorden-liedje over zijn liefdesverdriet en feest door. ‘RocknRoll weetjewel?’


-- en zo kom ik de tijd wel door. Heerlijke dagen gewenst, tot snel. --