donkere dagen

Zo. De tentamens zitten erop. Daarmee is een einde gekomen aan een lange periode van staatsbegrotingen, functievergelijkingen en monetaire theorieën. Het was een periode waarin weinig gebeurde. Via internet hoorde ik over andermans avonturen vanuit de dolfijne zeeën rond Ibiza, een berberkamp in Marokko en de (stadse) wildernis in Kenia. Ik werd op de hoogte gesteld van interessante gesprekken uit Jeruzalem, opgelopen infecties in India en groeiende pupillen -schoteltjes gelijk- in Berlijn, ik was blij wanneer mijn dak lekte. Had ik ook wat te vertellen. ´de stoelen drijven` zei ik dan, wanneer het water slechts een plasje op de vloer vormde.

Ook dit is uiteraard een wat overdreven voorstelling van de werkelijkheid. Mijn vakantie begon uitstekend met het bezoek van mijn zus en een goede vriendin hares. We hielden drie opeenvolgende dagen kerstdiner en vol plezierig geknetter babbelden we ons door de straten van Madrid. We vergaapten ons aan de potsierlijke rijkdom in Palacio Real, de culturele rijkdom van het Prado en de culinaire rijkdom van mijn huiselijke ijskast. Het was pure ‘Quality-time’ zoals de Engelsen dat mooi zeggen, kwalitijd.
Mijn huisgenoten waren gevlogen, de Tsjech per bus – want crisis -, met achterlating van kilogrammen dagvers voer. Dus ik at dagen lang meer eieren dan goed voor me was en rende regelmatig met angst voor waterige ontlasting richting badkamer. Gelukkig dachten Willem en de hongerdj’s van 3FM met me mee. Toen ik hoorde dat een kennis van mijn Berlijnse vriendin nog een slaapplek zocht bood ik hem natuurlijk mijn flat. Hij kwam juist overgevlogen vanuit Bolivia en zette zich al blowend in mijn keuken om vervolgens de twee ijskasten volledig te plunderen. Verder vond hij dat Westerse mensen niet gastvrij waren, althans veel minder dan Bolivianen. Ik was verbaasd te horen dat ze daar zoveel ijskasten bezitten.
En toen kwam kerstmis, –‘kerstfeest’ volgens de protestanten, die ook heus wel eens een feestje vieren- het idee was dat ik zou dineren met de familie van een van mijn Spaanse vrienden. Helaas hebben oude oma’s ook in Madrid de neiging om ziek te worden, zodat een bezoek aan haar wel roet in mijn eten moest gooien. Op stel en sprong werd geregeld dat ik kon aanschuiven bij een broederschap dat ik tot dan toe nauwelijks kende. Het bleek een schot in de roos. De twee broers hadden een kijk op genot die perfect aansloot bij de mijne, dus de cider vloeide rijkelijk (letterlijk, de stoelen dreven) en de hele nacht maakten we muziek. Uiteindelijk bleek ik een ware tovenaar toen een kaarttruc gebaseerd op toeval geheel tegen de wetten der kansberekening in de juiste uitkomst bood en de Russische toeschouwer heeft de rest van de avond geen woord kunnen uitbrengen van verwondering. Oudjaarsavond was een vergelijkbaar verhaal. Ik had een Amerikaans diner met een grote groep Chilenen (zo internationaal) en nadat we om twaalf seconden over twaalf onze twaalf druiven hadden doorgeslikt druppelden één-voor-één mijn vrienden binnen. Het werd weer een lange nacht waarvan het grootste deel onvergetelijk zal blijken.
In het nieuwe jaar kwam Pedro (‘noem me maar Carlos’) terug uit Argentinië en we kookten beurtelings voor elkaar. De hersenen, nieren en stierenballen waren heerlijk. Verder schreef ik elke ochtend geflaneerd door vanille-ijs met granaatappel wat verhaaltjes en las ik ’s avonds enkele romans met een kop thee en sigaret steevast binnen handbereik, de urenlange intermezzo’s daartussen bestonden louter uit droog leren. Ik hou ontzettend van het studentenleven, maar het studeren mogen ze van mij schrappen. Gelukkig heb ik sinds een uurtje mijn laatste examen achter de rug, de resultaten wacht ik rustig af. Me rest nog een ruime week in Spanje, dus mijn grote genieten begint NU.
Proost!