Barcelona

“Waar ter wereld we ook zijn, altijd is daar onze vriendin de maan” – Pedro -

Meestal als ik naar de sterren kijk denk ik aan zij die me dierbaar zijn. Voor elke vriend een eigen ster. Zo ook toen ik uit het vliegtuig stapte in Barcelona, ik dacht aan de vier prachtige meisjes die me een onvergetelijk weekend hadden gegeven. Hun gezichten vloeiden langzaam maar trefzeker over in de beeltenissen van mijn familieleden en stiefelbroeders. De nacht was al lang en breed ingetreden, mijn vlucht was goed vertraagd. Daar stond ik dan, stijfkop zonder slaapplek, beltegoed noch smartphone.

Gelukkig biedt het vliegveld van Girone al sinds jaar en dag een goede service, betaalcomputers waarop men gebruik kan maken van internet met een traagheid van 128kb per minuut. Omdat ik reeds wist dat om middernacht een lift regelen van Barcelona naar Madrid schier-onmogelijk is, plaatste ik overdag een oproep op mijn facebookpagina. Het had gewerkt. Van over de hele wereld werd me hulp aangeboden en de decenniaoude machine kon de stroom aan lieve berichten nauwelijks aan. Tussen de storingen door las ik net genoeg om te weten dat ik van harte welkom was op de bank van Roberta, een levenskunstenares uit Florence, toeval bestaat niet, en voor mij eeuwige herinnering uit Machu Pichu. Gevleid door de moeite en verguld met het resultaat liep ik langs de skateboardende jeugd en wuivende palmbomen van mijn stad. Mijn stad, vier jaar geleden was ik hier een week lang intens gelukkig met mijn moeder en besloot er ooit een thuis te vinden. Een vakantieliefde kan voldoende zijn voor een levenlang dromen. Om een uur of twee ’s nachts werd ik uitgenodigd om de kickflip te proberen op het skateboard van een langharige stadsgenoot, het mislukte jammerlijk.

Even later besteeg ik de trappen naar de verdieping waar mijn reisgenote woonde, ik stond perplex toen zijzelf de deur voor me open deed. De wijzers wezen half drie aan, vier uur later zou haar wekker gaan. Toch nam ze tijd voor me, tijdens onze nachtelijke kop thee “voelden drie jaar als twee maanden, het prachtige gegeven van reizigersvriendschappen.”
Roberta werkt vooralsnog in een zeer prestigieus hotel in Barcelona, iets wat behoorlijk wat roet in haar reguliere hedonisme gooit. Terwijl u dit leest zoekt ze naar een wat rustiger baantje, in een meer cultureel georiënteerd gasthuis. Haar ervaring met moeilijke gasten legde mij overigens geen windeieren, terwijl de kop thee werd bijgevuld kreeg ik de keus uit een keur van kussens. ‘welk type ik het fijnste vond’. Ik lachte en begreep waarom ze van baan wilde wisselen, dit was pure beroepsdeformatie.

De volgende morgen werd ik vroeg gewekt voor een afscheidsknuffel. We spraken af ooit elkaars surfende buren te worden in Barcelona en ze wees me haar computer, “vrij te gebruiken voor je om aandacht schreeuwende huiswerk, het schrijven aan docenten of het bekijken van mijn foto’s. Ik heb voor jou niets te verbergen.”

Toen ik een dagdeel later nog geen foto had bekeken maar wel goed had gewerkt ontmoette ik Roberta’s huisgenoten. Ze wezen me op twee cakejes die voor me waren achtergelaten en gaven me een kop pikzwarte koffie. In hun thuisland, Venezuela, waren ze dusdanig gewend geraakt aan het goede weer dat al hun werk halsoverkop werd ingeruild voor zwemspullen toen de zon zich op het balkon manifesteerde. Ik had inmiddels ook wel genoeg gedaan, meende ik. Dus even later doken we de zoute zee in, de golven door en de vele kwallen voorbij. (*) Uren dobberde ik hier rond, zelden werd ik geprikt en ik besefte me volledig dat geluk me zo wel heel makkelijk werd gemaakt.

En toen ik ’s avonds naar mijn lift stiefelde en mijn hoofd oplichtte naar ons hemeldak zag ik meer sterren dan ik tellen kon.

* In Spanje zijn deze naarlingen vernoemd naar het slangenmonster ‘Medusa’ terwijl ze in Zuidelijk Amerika gewoonweg ‘slecht water’ (aguamalas) worden genoemd.