Overval
Door: m1arco
02 September 2013 | Spanje, Madrid
Overval
Ik had een dag gehad als alle anderen, ik had Spaans geleerd, leuke mensen ontmoet en op mijn blootvoetse zoektocht naar sandalen een kamer gevonden. Ik krabbelde wat in mijn boekje, liep rondjes en at avocado’s. “genoeg voor vandaag, ik ga slapen”
Aangekomen bij de deur van mijn nieuwe thuishaven lieten twee jongemannen me onnodig voorgaan. “wat vriendelijk” sprak de naïviteit, die mijn leven normaal zo vrolijk inkleurt. Dat naïviteit ook een andere kant heeft werd me duidelijk toen ik de arm van der jongens stevig om mijn nek voelde klemmen. Een overval. De man achter me werkte me ruw naar de grond, terwijl zijn compagnon mijn zakken doorzocht. Met mijn sleutels in mijn knuistje beschermde ik mijn weinige bezittingen. Op dat moment dacht ik dat mijn paspoort zich ook in mijn zakken bevond. Achteraf had ik graag een monter ‘ caramba!’ laten horen, maar ik vrees dat ik niet verder kwam dan zinloos gevloek in het Engels. Het ging vrij snel, terwijl de rotzakken zich uit de voeten maakten werd mijn boekje met schrijfsels op de grond geworpen (toch sympathiek) en ik ging ze achterna. Inmiddels was ik bij zinnen gekomen, en riep in het Spaans of ze ‘alsjeblieft’ ook mijn bankpas wilden deponeren. Op dat moment kwam een buurman aangelopen, hij had alles gezien. “wat ben je rustig” zij hij, en hielp me zoeken naar eventueel achtergelaten spullen. We vonden niets, hadden een kort gesprek over onze buurt en ik kreeg de directies van het dichtstbijzijnde politiebureau. Daar aangekomen bleken de dienstdoende agenten niet van zins zich aan te passen aan mijn geringe kennis van hun taal. Ik kreeg het adres van een politiebureau waar ‘alle talen’ werden gesproken. “Frans, Russisch, Engels, en waar kom je vandaan? Jaja, ook Hollandisch”. Bij het betreffende kantoor aangekomen bleek hun kosmopolitisme ietwat overdreven. Men begreep mijn peuter-Spaans, maar ook nu werd ik doorverwezen. Ditmaal omdat kleine criminaliteit niet meer werd behandeld na 4 uur ’s nachts. Op straat voor het derde politiebureau vond ik acht vrolijke agenten die gierend van het lachen vrouwelijke passanten van commentaar voorzagen. “of ik morgen terug kon komen”. “geen sprake van”, sprak ik lichtelijk geïrriteerd. Enkele komische beoordelingen later werd ik naar een bureau begeleid. Ik voelde me een beetje jarig. Mijn aangifte werd keurig afgehandeld, we hadden het best gezellig . “tot ziens” zei de agent. “Maar dan zonder uniform”. Eenmaal thuisgekomen was het half 6 ’s ochtends; ik inspecteerde de straat en pakte mijn sleutels. “Genoeg voor vandaag, ik ga slapen”.
Ik had een dag gehad als alle anderen, ik had Spaans geleerd, leuke mensen ontmoet en op mijn blootvoetse zoektocht naar sandalen een kamer gevonden. Ik krabbelde wat in mijn boekje, liep rondjes en at avocado’s. “genoeg voor vandaag, ik ga slapen”
Aangekomen bij de deur van mijn nieuwe thuishaven lieten twee jongemannen me onnodig voorgaan. “wat vriendelijk” sprak de naïviteit, die mijn leven normaal zo vrolijk inkleurt. Dat naïviteit ook een andere kant heeft werd me duidelijk toen ik de arm van der jongens stevig om mijn nek voelde klemmen. Een overval. De man achter me werkte me ruw naar de grond, terwijl zijn compagnon mijn zakken doorzocht. Met mijn sleutels in mijn knuistje beschermde ik mijn weinige bezittingen. Op dat moment dacht ik dat mijn paspoort zich ook in mijn zakken bevond. Achteraf had ik graag een monter ‘ caramba!’ laten horen, maar ik vrees dat ik niet verder kwam dan zinloos gevloek in het Engels. Het ging vrij snel, terwijl de rotzakken zich uit de voeten maakten werd mijn boekje met schrijfsels op de grond geworpen (toch sympathiek) en ik ging ze achterna. Inmiddels was ik bij zinnen gekomen, en riep in het Spaans of ze ‘alsjeblieft’ ook mijn bankpas wilden deponeren. Op dat moment kwam een buurman aangelopen, hij had alles gezien. “wat ben je rustig” zij hij, en hielp me zoeken naar eventueel achtergelaten spullen. We vonden niets, hadden een kort gesprek over onze buurt en ik kreeg de directies van het dichtstbijzijnde politiebureau. Daar aangekomen bleken de dienstdoende agenten niet van zins zich aan te passen aan mijn geringe kennis van hun taal. Ik kreeg het adres van een politiebureau waar ‘alle talen’ werden gesproken. “Frans, Russisch, Engels, en waar kom je vandaan? Jaja, ook Hollandisch”. Bij het betreffende kantoor aangekomen bleek hun kosmopolitisme ietwat overdreven. Men begreep mijn peuter-Spaans, maar ook nu werd ik doorverwezen. Ditmaal omdat kleine criminaliteit niet meer werd behandeld na 4 uur ’s nachts. Op straat voor het derde politiebureau vond ik acht vrolijke agenten die gierend van het lachen vrouwelijke passanten van commentaar voorzagen. “of ik morgen terug kon komen”. “geen sprake van”, sprak ik lichtelijk geïrriteerd. Enkele komische beoordelingen later werd ik naar een bureau begeleid. Ik voelde me een beetje jarig. Mijn aangifte werd keurig afgehandeld, we hadden het best gezellig . “tot ziens” zei de agent. “Maar dan zonder uniform”. Eenmaal thuisgekomen was het half 6 ’s ochtends; ik inspecteerde de straat en pakte mijn sleutels. “Genoeg voor vandaag, ik ga slapen”.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
