Roest
Door: m1arco
06 Maart 2011 | Peru, Arequipa
Zonder verandering geen plezier. Afwisseling zorgt voor verbazing, frisse inzichten en laat je leven bovendien iets langer lijken. Bij voorkeur ben ik dus niet steeds op dezelfde plek, bezoek ik zonder regelmaat verschillende barren, en lees schrijvers van divers pluimage.
Afgelopen week bijvoorbeeld, nadat ik ben rondgereden door de monsterlijk grote, bij tijd en wijle mooie, en intens katholieke hoofdstad van Mexico, vloog ik door naar Arequipa. Hier verbleef ik gedurende een week, in drie afzonderlijke hostels. De eerste was een Backpackers-hostel, met dvdkamer. Hier huilde ik om Mr. Bean en sprak ik met een Amerikaans stel van wie ik een adres kreeg voor vrijwilligers werk op een cacaoplantage. De tweede slaapplek was de goedkoopste. De deurpost was te klein voor de deur, dus als ik de deur opende kwam de halve muur mee. En bedenk dan, een open deur moet ook weer dicht. Toen ik de kamer verliet lag deze vol met splinters. Het derde hostel, met de fijnste bedden en een dakterras werd gerund door een extreem vriendelijke kettingroker. Zat hij net lekker met zijn broek op de knieën een film te kijken, kom ik binnengelopen. Meteen stond de man op omdat hij verwachte dat ik de computer wilde gebruiken. Van hem kreeg ik the pearl, van John Steinbeck. Dat bedoel ik, verschillende plekken, verschillende ervaringen.
Zo ging het ook met uitgaan. Plukte ik de ene keer vijgen voor de plaatselijke alcoholisten, van wie er een bleef huilen om zijn zoon, die hij niet het leven kan bieden dat ik heb, de volgende avond vierde ik het leven met de richkids naast een kunstmatige waterval. Net als in Costa Rica wordt er in Peru echt gedanst op de vloer. Mijn uitgaanservaring heb ik enkel opgedaan in Europa, zodoende is mijn salsa behoorlijk stijfjes. Ik bedankte in stilte de technicus voor het gedimde licht, en was blij te merken dat niemand me het kwalijk nam.
Ook mijn dagritme hussel ik af en toe. Ik zag Arequipa in slaap vallen, de laatste gasten strompelen huiswaarts, en popcornkraampjes worden ingeklapt. Maar ook opstaan, de bevolking verdringt zich om vier uur s'ochtends bij de bushalte voor een broodje ei met api, een warme maisdrank. Arbeidsvitaminen.
Natuurlijk heb ik dat geprobeerd, ik zal het nodig hebben. Want daarvoor ben ik hier uiteindelijk, om te werken. Ik ben in totaal al bij negen verschillende weeshuizen langs geweest, om te zien wat er precies gedaan moet worden. Stichting Patakalas zorgt wekelijks voor vers fruit, dus dat kon meteen worden uitgedeeld. Indrukwekkend, er is genoeg te doen. Daarvoor moeten eerst de papieren in orde, dit duurt ongeveer een maand. Dit geeft me een perfecte kans om eerst wat te reizen. Wat niet beweegt roest vast. Ik ben al onderweg.
Afgelopen week bijvoorbeeld, nadat ik ben rondgereden door de monsterlijk grote, bij tijd en wijle mooie, en intens katholieke hoofdstad van Mexico, vloog ik door naar Arequipa. Hier verbleef ik gedurende een week, in drie afzonderlijke hostels. De eerste was een Backpackers-hostel, met dvdkamer. Hier huilde ik om Mr. Bean en sprak ik met een Amerikaans stel van wie ik een adres kreeg voor vrijwilligers werk op een cacaoplantage. De tweede slaapplek was de goedkoopste. De deurpost was te klein voor de deur, dus als ik de deur opende kwam de halve muur mee. En bedenk dan, een open deur moet ook weer dicht. Toen ik de kamer verliet lag deze vol met splinters. Het derde hostel, met de fijnste bedden en een dakterras werd gerund door een extreem vriendelijke kettingroker. Zat hij net lekker met zijn broek op de knieën een film te kijken, kom ik binnengelopen. Meteen stond de man op omdat hij verwachte dat ik de computer wilde gebruiken. Van hem kreeg ik the pearl, van John Steinbeck. Dat bedoel ik, verschillende plekken, verschillende ervaringen.
Zo ging het ook met uitgaan. Plukte ik de ene keer vijgen voor de plaatselijke alcoholisten, van wie er een bleef huilen om zijn zoon, die hij niet het leven kan bieden dat ik heb, de volgende avond vierde ik het leven met de richkids naast een kunstmatige waterval. Net als in Costa Rica wordt er in Peru echt gedanst op de vloer. Mijn uitgaanservaring heb ik enkel opgedaan in Europa, zodoende is mijn salsa behoorlijk stijfjes. Ik bedankte in stilte de technicus voor het gedimde licht, en was blij te merken dat niemand me het kwalijk nam.
Ook mijn dagritme hussel ik af en toe. Ik zag Arequipa in slaap vallen, de laatste gasten strompelen huiswaarts, en popcornkraampjes worden ingeklapt. Maar ook opstaan, de bevolking verdringt zich om vier uur s'ochtends bij de bushalte voor een broodje ei met api, een warme maisdrank. Arbeidsvitaminen.
Natuurlijk heb ik dat geprobeerd, ik zal het nodig hebben. Want daarvoor ben ik hier uiteindelijk, om te werken. Ik ben in totaal al bij negen verschillende weeshuizen langs geweest, om te zien wat er precies gedaan moet worden. Stichting Patakalas zorgt wekelijks voor vers fruit, dus dat kon meteen worden uitgedeeld. Indrukwekkend, er is genoeg te doen. Daarvoor moeten eerst de papieren in orde, dit duurt ongeveer een maand. Dit geeft me een perfecte kans om eerst wat te reizen. Wat niet beweegt roest vast. Ik ben al onderweg.
-
07 Maart 2011 - 18:25
Antoon:
Tja. mijn Benz heeft blijkbaar lang stil gestaan.
Maak er een mooi avontuur van!
groeten vanuit Lausanne!
-
10 Maart 2011 - 14:39
Toon En Nathalie:
He Marco.
Wat een leuke verhalen heb jij zeg en er zijn er vast nog veel meer! We vinden het echt leuk om te lezen, dus van ons mag je wel vaker schrijven. Ook heel leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Het zal straks wel weer tegen vallen om terug te zijn in dit saaie koude kikkerlandje. Nou nog veel plezier en geniet er nog maar van!!! -
13 Maart 2011 - 14:53
Fam. Mars:
Hoi Marco,
We zijn de verjaardag van opa aan het vieren. De kinderen doen spelletjes en de groten zitten te kletsen in de kamer van Anke en Rien. Je moeder wil het niet weten maar volgens Saskia heb je een (te) spannende fietstocht gemaakt in Bolivia. Zijn jullie al uit eten geweest van het verjaardagsgeld van opa?
Veel groetjes en liefs. We lezen wel weer hoe het met je gaat.
Opa, oma, tante Riet, Frank, Roel, Marion, Rien, Anke, Saskia, Julia, Ruben, Amoy, Quincy, Rik en Stan (en Antoon, die is nog onderweg)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
