da´s niet niks

Lieve lezers,

vanmorgen liep ik naar de markt, werd getrakteerd op een straatshow waarin een liliputter tot groot vermaak van de massa alle hoeken van het plein wordt getoond, en kwam thuis met een schapenpoot. Ik wilde alleen maar schone sokken. Ja, je maakt wat mee.

Om de verhalen wilde ik ook naar Bolivia, en viel met mijn neus in de boter. Want hoewel er net 800 mensen hun huis hebben verloren aan een aardverschuiving, van wie ik er overigens een heb gesproken, en de nog immer populaire president Evo Morales een periode van rauw had afgekondigd, was het carnaval.
Bolivianen laten zich geen feest afpakken. Dat wil zeggen, een bepaald deel van de Bolivianen laat zich geen feest afpakken. Het deel wat het meeste geld binnenbrengt namelijk, de vrouwen. Terwijl de mannen rustig op een rijtje hun cocabladeren kauwen, dansen zij tonnetje rond van vet voer, en compleet dronken van slecht pils al ´s ochtends door de straten. Pas tegen de avond gaat men gezamelijk een zaal binnen, om begeleid door live panfluitmuziek de salsa te dansen. Wederom werd dit mij met veel geduld geleerd, maar nog steeds ben ik gewoon veel beter in de polonaise. Ook anders dan in Nederland, waar wij zuidelijke Hollanders pas aan het eind van de avond strompelend ons bier op de grond morsen, is het in Bolivia traditie om een deel van je eerste glas aan moeder aarde te offeren. Vriendelijk werden Marijn en ik uitgenodigd, en gretig integreerden we. Ik ben benieuwd wie uiteindelijk de vloer mocht schrobben.
Verder leefde ik als een god in de koffiehuizen van La Paz, heb de ´World`s most dangerous road´ overleefd per mountainbike, gaf een hand aan ontheemde apen bij een vrijwilligerskamp, dook onder in het onprettige nachtleven van La Paz en heb dusdanig veel met lokalen en immigranten gesproken dat het me volkomen duidelijk is dat Bolivia nooit mijn thuisland zal worden.
Wel is er qua cultuur genoeg te beleven. Ik heb genoten van een bijzonder interessante stadsrondleiding (wisten jullie dat het beroemde standbeeld van de held Murillo waarschijnlijk naar het evenbeeld van een simpele timmerman is gemaakt?), bezocht de kleine maar prachtige maanvallei, en zag net genoeg van Isla del Sol om te weten dat het mooi moet zijn.
Op het laatstgenoemde eiland zijn volgens de overlevering de eerste incagoden geboren. Van daaruit zijn ze vertrokken met een gouden schep en hebben de hoofdstad van het Incarijk geschapen. RESPECT. Cusco is een prachtstad, terecht geliefd bij toeristen.
Enkele incagebouwen hebben het koloniale geweld overleefd, de rest is vervangen door prachtige Spaanse bouwwerken. De Spanjaarden hebben flink hun best gedaan om het Katholieke geloof aan te passen aan de plaatselijke tradities. Op het schilderij van het laatste avondmaal bijvoorbeeld, Jezus en zijn apostelen smullen van een cavia. Mijn inziens een slechte keuze, cavia is niets bijzonders. Eet dan lama.
Vanuit Cusco zijn Marijn en ik vertrokken naar Machu Pichu via de zogenaamde jungle-trail. Het was een vierdaagse ervaring met een geweldige groep mensen. De eerste dag gingen we weer mountainbiken, zagen geen steek en werden KLEDDERKLEDDER nat van de wolken op de hoge bergen. Dat vergeet ik nooit, wat hebben we gelachen. De dagen erna liepen we de overige kilometers naar Machu Pichu door het groene berglandschap van Centraal Peru. Het was warm, en een hele afstand. Geen wonder dus dat mijn uiteindelijk onherstelbaar smerig waren. Maar, zoals bekend heb ik net nieuwe gekocht.
We hadden mazzel met de dag waarop we Machu Pichu bezochten, het weer was zonnig, het zicht op de incastad vanaf buurberg Wayna Pichu was kristalhelder, en het viel reuze mee qua hoeveelheid toeristen. Sterker, ik kwam s´ochtends als tweede (2e!) aan bij de entreepoortjes. Ik gun iedereen deze ervaring.
Inmiddels ben ik terug in Cusco, heb dus nieuwe sokken gekocht, zag dat hoe twee schoolmeisjes werden lastig gevallen door een lama, heb een oorbel laten zetten en voel me compleet ontspannen na de fullbodymassage van zojuist.

Ja, je maakt wat mee.