Koffie en cacao

Lieve lezers,

dat de dagen van Het Grote Lanterfanten over zijn, werd me al bij het vertrek vanuit Cusco zeer duidelijk gemaakt. Even was ik koffie halen voor onderweg. Eer ik met twee hete koppen in mijn hand terugkwam bij mijn taxibusje, bleek deze al tot de nok toe gevuld.
Mocht je op de een of andere mannier de indruk hebben dat Peruanen een fantasieloos volkje zijn, dat kan ik nu tegenspreken. Want op de vraag of er nog wel plek was voor mij, werd ik vriendelijk gewezen op een stukje voorbank tussen de bestuurder en een erg dikke bijrijder waar normaal gesproken, en enkel met een flinke dosis goede wil, nog net een kinderzitje zou passen. Gelukkig vond ik de chauffeur aan mijn kant, hij reed met snelheden die meer gepast zijn op het circuit van Zandvoort dan in de met kinderen bevolkte plattelandsdorpjes van Peru. Met honderdtwintig langs een schooltje deed me inzien dat je beter niet kunt vertrouwen op de bestuurder die zichzelf uitgebreid vastgordeld, waar dat voor passagiers onmogelijk is. Maar zijn uitgebreide gebed vooraf heeft misschien geholpen, want alles ging goed, dus zeven uur later vouwde ik mezelf uit de auto. Ironisch was trouwens, iedereen moest wachten wegens wegwerkzaamheden (aardverschuivingen uiteraard), zodat het verkeer dat met veel gevloek, getoeter en getier was ingehaald, zo´n anderhalf uur de tijd had om netjes achteraan te sluiten in de rij.
Dan nog het voorval met de TucTuc. Wat hebben we gelachten, de chauffeur en ik.
Ik, toen ik mijn rugzag naar binnen wierp waarna de ruit op straat viel. De chauffeur, toen hij de onhandige toerist, om het plastic raampje terug te plaatsen, vier keer de normale ritprijs liet neertellen.
Dat wat betreft de heenreis, die eindigde toen we werden afgezet bij een lange, houten paal, eenzaam temidden van het hoge gras. Er wapperde een zelfgemaakte, blauwe vlag met het opschrift ´Sacha Huares' .Hier begonnen onze werkzaamheden.
Midden in de natuur. Waar ik had gehoopt op vrolijk kwinkelerende vogeltjes, bleek de fauna toch voornamelijk mieren, muggen en vlooien te omvatten. Namens Marijn, die een aantal keer lelijk is gebeten door vliegende reuzemieren (één keer viel hij hierdoor zelfs uit de boom), een verzoek aan de Wuppie en de kinderen van de WNF-rangerclub. Of jullie de volgende keer dat jullie langs de deuren gaan om een diersoort te beschermen eens willen denken aan de miereneter?
Marijn en ik waren niet de enige vrijwilligers, we hadden gezelschap van Ellen, die ooit in Spanje een fiets heeft gestolen, Stephanie, die te ziek was om te eten, maar zich de taat liet smaken tot de laatste korrel, en twee Ierse meisjes, door het aantal bulten op hun gezichten te tellen kon je zien hoelang ze hier al werkten. Helaas moesten zij al snel weg, we zien ze terug in Arequipa.
Verder was er nog ons gastgezin, dat zo weggelopen leek uit een aflevering van het tv-programma ´Ik vertrek´. Een voorbeeld, bij de afscheidsfoto gingen ze in een rijtje van klein naar groot staan, waarbij de oudste zoon een gekke bek trok. We werden warm ontvangen.
De familie bestond uit moeder Sabine, afgestudeerd in België en daarna bewust gekozen voor een leven met weinig middelen op het Peruaanse platteland. Gewapend met veel inzet en een zelfgemaakt recycle-ganzenbord, gaat ze klassen langs om Peruaanse kinderen iets over duurzaamheid bij te brengen. Verder had je de altijd ruziënde Kyram van acht en Mirko van drie, die een soms welkome afwisseling brachten op de immer heersende sereenheid op Sacha Huares. Behalve de net één jaar geworden Ilian (voetje op tafel en kom maar met de lepel) was er nog een vierde kind. Vader Roberto, Peruaans, met lang krullend zwart haar, en baardje. Met veel enthousiasme verhaalde hij uren over de staat van de kunst wereldwijd (slecht), corruptie bij vrijwilligersprojecten (heel slecht) en zijn gedeeltelijke jaloezie jegens en volle respect voor de jeugd van tegenwoordig. Immer met stralende pretogen. Maar wat wil je?
Dagelijks fikkie stoken om je water op te koken, in bomen klimmen om cacao te plukken en de vruchten splijten met niets minder dan een machete. Elke man is een jongetje. Het mag dus geen verassing heten dat ik een fantastische tijd heb gehad.
In de lokale bar klaagden plattelandsmannen dat wij toeristen hun baantjes stalen. Het valt ook niet mee, de wereld verbeteren. Ik troost me maar met de gedachte dat zonder ons vrijwilligers een Belgische ingenieure nooit de tijd had gevonden om een Peruaanse klas les te geven. Ze had immers koffiebonen moeten plukken. Met een gekleurde zak op je rug de rode vruchtjes van een tak trekken, iets vergelijkbaars deed ik gedurende drie maanden in Rossum. Niet erg spannend, gewoon werk. Morgen vertrekken Marijn en ik naar Arequipa om te starten met onze taken in enkele weeshuizen. De luilekker-dagen zijn over. Alleen vandaag nog. En hoewel de koffie hier niets is vergeleken met onze zelfgemaakte, ben ik blij weer in een stad te zijn.