een Nederlander in Madrid
Door: m1arco
05 Oktober 2013 | Spanje, Madrid
- voor mijn studieblaadje, de MUSKIET -
De bar waar ik binnentreed houdt zich in het midden tussen plastieken antiek en smaakloos modern, zoals de meerderheid van cafés hier in Madrid. Met mijn gedachtenbundel in mijn broekzak en pen in de hand zet ik me neer op een spuuglelijk zilveren bankje. “voor mij geen alcohol vandaag” sprak ik streng tot mezelf, en bestelde een glas sinasappelsap. Dat trok de aandacht van een jongen aan de bar, die er duidelijk anders over dacht; “aah! Nog een Nederlander, niet? Wat fijn! Eindelijk weer spreken met mijn eigen idioom. Ik doe ontzettend mijn best hoor, om Spaans te leren. Maar hoeveel ik ook lees, luister en praat, het blijft behelpen. Getsie, en dat terwijl taal normaal juist een sterke kant van me is. Als ik faal, dat gebeurt niet zelden, kan ik me altijd onder de consequenties uit lullen in perfect geformuleerde volzinnen. Die vanzelfsprekendheid, vrolijk vormgegeven zorgeloosheid, dat mis ik hier wel eens. Het meest van alles nog wel op de universiteit. Het is voor mij in het Spaans niet mogelijk om in de vijf minuten voor de les start snel een bul intelligent ogende onzin over het betreffende onderwerp van mijn blijkbaar gemiste practicum op papier te plempen. Pff, en dat is essentieel hier. “ga maar lekker naar Madrid” zeiden ze. “daar hoef je niets te doen ”, zeiden ze. “lekker neuken en zuipen”, zeiden ze. Tja god, momenteel ben ik dan wel lekker in de olie en het aanbod van vrouwen is ook niet misselijk als ik eerlijk ben, maar normaal gesproken verzuip ik in het werk. Niet zelden spendeer ik mijn dagen in hun geheel op de campus. Van zonsopgang tot zonsondergang, letterlijk. Soms zit ik tot negen uur in die duffe schoolbankjes en moet ik ’s avonds nog huiswerk maken ook. Jazeker, je hoort me klagen, maar als ik het vergelijk met mijn klasgenoten valt het nog reuze mee. Jasses, een voltijd studie plus part-time baan. Of gewoon 24 uur per weekend in een tankstation. Tja god, ik weet niet of ik het zou kunnen. Vast wel, maar dan bleef er in elk geval geen tijd over om in een bar een beetje tegen een landgenoot aan te kankeren.”
Hij wenkte de barman met een vingerknip en straalde alsof hij precies wist wat hij ging doen. “tweemaal iets sterkers, mijn beste”. “voor mij niet” zei ik, “ik heb nog heel wat werk te doen”. Hij lachte. “ja, dat ken ik. Nou, geen man over boord hoor, dan drink ik het lekker zelf op. Wilt u nog een lekker sappie, opa?” Nu was het mijn beurt om te lachen. “Laten we dat maar doen dan. Die met gember schijnt goed te zijn voor mijn bloedcirculatie”.
De jongen zette zich aan mijn tafel. In één teug leegde hij een van zijn glazen en nadat hij de rilling van zich had afgeschud vervolgde hij, “het spijt me dat ik juist jou uitzocht om mijn hart te luchten. Maar laten we elkaar geen mietje noemen, je kent het gevoel. Ik zal het goedmaken met een meer positieve noot. Je zag me net bestellen hè? Ik kom hier nauwelijks, maar ken de baas een beetje, en hij kent mij. We hebben al heel wat afgelachen. En dat is prachtig, want je weet pas echt dat je goed op weg bent een taal te leren als je jezelf staande kunt houden in een conversatie met de eigenaar van een plaatselijk dranklokaal.” Ik knikte, hij vertelde de waarheid. “Vandaag op school ook, ik merkte dat ik niet alleen kon uitleggen wát ik bedoelde, maar voor de eerste keer had ik ook invloed op hóé ik iets wilde zeggen. Ik was meer dan alleen die sympathieke buitenlander. Ze leren me wel kennen.” Hij glunderde boog zich iets over het tafelblad, hij wilde me duidelijk iets komisch meedelen. “Hoewel een enkele klasgenoot nog steeds denkt dat ik Frans ben. Ik laat ze maar. ‘très bien, très bien, merci’, zeg ik dan, hahaha” Ik lachte met hem mee, en besloot: “Wel, mijn beste, het gembersapje is me uitstekend bekomen, evenals je verhalen. Nu is het tijd om te gaan. Geen werk dat wacht, nietwaar?” Ik stond op, betaalde, en groette de barman. “tot ziens, maatje!”
Terwijl ik rustig naar huis slenterde over de met gouden letters belegde straten van mijn wijk reproduceerde ik de conversatie. ‘ja, welzeker’ concludeerde ik, ‘je komt jezelf af en toe tegen als je studeert in het buitenland’.
De bar waar ik binnentreed houdt zich in het midden tussen plastieken antiek en smaakloos modern, zoals de meerderheid van cafés hier in Madrid. Met mijn gedachtenbundel in mijn broekzak en pen in de hand zet ik me neer op een spuuglelijk zilveren bankje. “voor mij geen alcohol vandaag” sprak ik streng tot mezelf, en bestelde een glas sinasappelsap. Dat trok de aandacht van een jongen aan de bar, die er duidelijk anders over dacht; “aah! Nog een Nederlander, niet? Wat fijn! Eindelijk weer spreken met mijn eigen idioom. Ik doe ontzettend mijn best hoor, om Spaans te leren. Maar hoeveel ik ook lees, luister en praat, het blijft behelpen. Getsie, en dat terwijl taal normaal juist een sterke kant van me is. Als ik faal, dat gebeurt niet zelden, kan ik me altijd onder de consequenties uit lullen in perfect geformuleerde volzinnen. Die vanzelfsprekendheid, vrolijk vormgegeven zorgeloosheid, dat mis ik hier wel eens. Het meest van alles nog wel op de universiteit. Het is voor mij in het Spaans niet mogelijk om in de vijf minuten voor de les start snel een bul intelligent ogende onzin over het betreffende onderwerp van mijn blijkbaar gemiste practicum op papier te plempen. Pff, en dat is essentieel hier. “ga maar lekker naar Madrid” zeiden ze. “daar hoef je niets te doen ”, zeiden ze. “lekker neuken en zuipen”, zeiden ze. Tja god, momenteel ben ik dan wel lekker in de olie en het aanbod van vrouwen is ook niet misselijk als ik eerlijk ben, maar normaal gesproken verzuip ik in het werk. Niet zelden spendeer ik mijn dagen in hun geheel op de campus. Van zonsopgang tot zonsondergang, letterlijk. Soms zit ik tot negen uur in die duffe schoolbankjes en moet ik ’s avonds nog huiswerk maken ook. Jazeker, je hoort me klagen, maar als ik het vergelijk met mijn klasgenoten valt het nog reuze mee. Jasses, een voltijd studie plus part-time baan. Of gewoon 24 uur per weekend in een tankstation. Tja god, ik weet niet of ik het zou kunnen. Vast wel, maar dan bleef er in elk geval geen tijd over om in een bar een beetje tegen een landgenoot aan te kankeren.”
Hij wenkte de barman met een vingerknip en straalde alsof hij precies wist wat hij ging doen. “tweemaal iets sterkers, mijn beste”. “voor mij niet” zei ik, “ik heb nog heel wat werk te doen”. Hij lachte. “ja, dat ken ik. Nou, geen man over boord hoor, dan drink ik het lekker zelf op. Wilt u nog een lekker sappie, opa?” Nu was het mijn beurt om te lachen. “Laten we dat maar doen dan. Die met gember schijnt goed te zijn voor mijn bloedcirculatie”.
De jongen zette zich aan mijn tafel. In één teug leegde hij een van zijn glazen en nadat hij de rilling van zich had afgeschud vervolgde hij, “het spijt me dat ik juist jou uitzocht om mijn hart te luchten. Maar laten we elkaar geen mietje noemen, je kent het gevoel. Ik zal het goedmaken met een meer positieve noot. Je zag me net bestellen hè? Ik kom hier nauwelijks, maar ken de baas een beetje, en hij kent mij. We hebben al heel wat afgelachen. En dat is prachtig, want je weet pas echt dat je goed op weg bent een taal te leren als je jezelf staande kunt houden in een conversatie met de eigenaar van een plaatselijk dranklokaal.” Ik knikte, hij vertelde de waarheid. “Vandaag op school ook, ik merkte dat ik niet alleen kon uitleggen wát ik bedoelde, maar voor de eerste keer had ik ook invloed op hóé ik iets wilde zeggen. Ik was meer dan alleen die sympathieke buitenlander. Ze leren me wel kennen.” Hij glunderde boog zich iets over het tafelblad, hij wilde me duidelijk iets komisch meedelen. “Hoewel een enkele klasgenoot nog steeds denkt dat ik Frans ben. Ik laat ze maar. ‘très bien, très bien, merci’, zeg ik dan, hahaha” Ik lachte met hem mee, en besloot: “Wel, mijn beste, het gembersapje is me uitstekend bekomen, evenals je verhalen. Nu is het tijd om te gaan. Geen werk dat wacht, nietwaar?” Ik stond op, betaalde, en groette de barman. “tot ziens, maatje!”
Terwijl ik rustig naar huis slenterde over de met gouden letters belegde straten van mijn wijk reproduceerde ik de conversatie. ‘ja, welzeker’ concludeerde ik, ‘je komt jezelf af en toe tegen als je studeert in het buitenland’.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
