Waar ik woonde

“I’ve given a million ladies a million foot massages, and they all meant something. We act like they don’t but they do, that’s what’s so cool about them” – Vincent Vegas -

“A foot massage is nothing, I’ll give my mother a foot massage” – Jules Winnfield –


“Ik heb een geheim” zei Pedro, “dat ik je alleen wil vertellen wanneer je dronken bent. Dan ben je het daarna vergeten”
Het is nu al bijna anderhalve maand geleden dat ik blootsvoets door Madrid liep, op zoek naar sandalen. Regelmatig werd ik schuin aangekeken, maar niemand die wat zei. Alleen Pedro, een man van rond de vijftig met de ogen van een kind. Terwijl hij met me opliep om me een schoenwinkel te wijzen zei ik dat ik een tijdelijke kamer zocht. Dat kwam goed uit! Een kamer had hij wel, als ik dat wilde kon ik meteen bij hem intrekken. We bestegen de trappen naar zijn zoldervertrek en ik werd welkom geheten in een kleine ruimte waar niets persoonlijks aan te ontdekken viel. Geen foto’s, geen planten, alleen de hoogstnoodzakelijke spullen en een ruim gevulde fruitschaal. Het uitzicht beviel me, Pedro leek zeer sympathiek en de prijs was in orde. Precies zoals gepland vond ik geheel toevallig mijn verblijfplaats.

In de dagen die volgden leerde ik een Pedro kennen, één van de velen. Naar eigen zeggen was mijn huisgenoot een man met ‘meerdere parallelle levens’, evenzoveel namen en vele geheimen. Pedro werd mijn ‘professor’ voor 24 uur per dag. Hij wilde samen lezen, schreef me brieven en verbeterde mijn notities. Elke avond hadden we discussies die heviger werden naarmate mijn Spaans verbeterde. Overdag ging ik naar mijn cursus, ‘s avonds bezocht ik een museum en rond etenstijd vingen de urenlange gesprekken aan.
Al vrij snel werd Pedro me te amicaal. In combinatie met het ‘geheim’ dat hij me wilde meedelen begon ik de vele net-te-lange knuffels, voetmassage en nachtzoen te wantrouwen. Het koosnaampje dat ik kreeg (‘marcocito’) haatte ik en toen hij oesters voor ons had klaargemaakt kon ik er niet van genieten. Hoewel ik zijn onbegrensde loyaliteit enorm waardeerde, merkte ik dat ik me kil en afstandelijk ging gedragen. Op elke aanraking reageerde ik afwijkend, dusdanig dat ik me bij vlagen schuldig voelde. Ik ging er vanuit dat zijn ‘geheim’ was dat hij (ook) op mannen viel en een vriendin van me zei indertijd dat ze dacht te zien dat Pedro verliefd op me was. Hoewel uit de gesprekken iets anders bleek, kon ik de overdaad aan vriendschap redelijkerwijs aan die gedachte koppelen. De discussie uit Pulp Fiction spookte door mijn hoofd.
Toch was mijn antwoord bevestigend toen Pedro vroeg of ik langer wilde blijven. Hoewel ik hem toen niet anders kon omschrijven dan ‘overweldigend’ vertrouwde ik op zijn eerlijkheid en in zijn geloof in volledige vrijheid. Ik vertelde hem eerlijk dat ik het lichamelijk contact hinderlijk vond en dat ik het weet aan zijn eenzame bestaan. Pedro leek teleurgesteld en was vastbesloten me letterlijk met geen vinger meer aan te raken. Het samen lezen stopte en mijn bijnaam werd weer gewoon ‘amigo’. Heerlijk.
Blijven was de juiste beslissing, de mooie gesprekken gingen gelukkig gewoon door. Het werd me steeds duidelijker dat ik woonde met een bijzondere man. Niet zelden trof ik Pedro aan, hangend uit het raam en starend naar de maan, wetende dat hij er al minstens een aantal minuten hing. “De maan is de enige constante in mijn leven” zei hij. “Hoewel ik een oprechte patriot ben verlaat ik jaarlijks meermaals mijn thuisland. Om te werken of voor vergelijkbare aangelegenheden. Vrijheid is alles, ik zal er alles voor opgeven. Ik hou er niet van om gebonden te zijn, daarom weet mijn familie niet waar ik nu ben. Daarom vind je me niet op internet en draag ik geen mobiel bij me. Vrijheid is zelfs de reden dat ik mijn 12-jarige zoon niet meer bezoek. Werken doe ik voor de rekeningen en verder leef ik voor de ervaringen. Andere mensen leven voor hun familie, hypotheek of televisie, we noemen hen volwassenen, de verantwoordelijkheden die ze hebben maken het voor hen moeilijker om een goed mens te zijn. ” Pedro vertelde over zijn tijd als professioneel kickboxer, las passages voor uit zijn boek en weet het floppen van zijn politieke partij aan een mankement in de democratie. Toen het saldo van mijn mobiel opgemaakt moest worden belden we de hele wereld over, met zijn vrienden sprak hij in vloeiend Spaans, Italiaans, Arabisch en Engels. Zijn grootste doel is om ooit een juridisch systeem, in welk land dan ook, vrij te maken van het concept ‘vergelding’. Behalve een interessante gesprekspartner was Pedro ook een clown. Er kon geen mens voorbij gelopen worden zonder dat er een spontaan gesprekje werd geforceerd. Regelmatig namen we de langere weg naar huis omdat ‘daar meer grappen uitgehaald konden worden’. Als hij tegen obers zei dat ik uit Barcelona of Cambodja kwam kon ik minutenlang Nederlands lullen, maar ze bleven hem altijd geloven. Mijn Nederlands had ik dan opgepikt tijdens een uitwisseling of enkele maanden werken. Zelf speelde hij ook eens voor Nederlander, onze keurige buurvrouwen in het operagebouw keken raar op toen hen hij enthousiast meedeelde dat “Madrid een goede vakantiebestemming is vanwege de prachtige stranden.” Toen ze ons vriendelijk hun verrekijker uitleende was Pedro verrast. “ Wat zijn ze kleeeiiin” zei hij, terwijl de verrekijker verkeerd om werd gehouden. “ooh, moet dat zo? Wat een mooi ding zeg, nu kan ik zelfs de noten lezen!” Minstens zo komisch moet het zijn geweest toen hij glunderend om eigen lolligheid, met een paraplu boven zijn hoofd een groep toeristen afpakte van een touroperator. “Als u naar links kijkt ziet u een gebouw. Let vooral ook op de vierkante ramen en rechthoekige deuren, heel typisch voor deze wijk.”
In een onwaarschijnlijk rap tempo werd Pedro een vriend. Hij werd de spiegel voor mijn korzeligheid, partiële arrogantie en vermeende naïviteit. Tegelijkertijd is hij het bewijs dat ook ik soms te snel wantrouw. Ik heb hem goed leren kennen, maar het geheim wilde hij me niet meer vertellen. “Die trein heb je gemist. Ik kan het best zeggen, maar het zou zijn alsof ik gisteravond heerlijk voor je heb gekookt en het deze morgen voor je opdien. Haha, ik weet dat jij dat niet erg zou vinden, maar het is de tijd niet meer”. Ik knik. “maar weet je nog dat ik zei dat ik een nog groter geheim zou vertellen op de laatste dag dat je hier bent?” Ik knikte weer, en Pedro vertelde een prachtverhaal. Wat hij zei?
Dat vertel ik wel wanneer je dronken bent.