Luiaard

lieve lezer,

mijn dier van de week is de luiaard, ik zal u uitleggen waarom.
In mijn vorige verhaaltje schreef ik dat Marijn en ik een week door de ongerepte wildernis zouden trekken. Zo gebeurde. Met een rugzak vol gekookte bonen en noodles vertrokken we naar Sirena, het eerste rangerstation, tevens onze slaapplek. De paden die we volgden leidden ons twintig kilometer door het dichte oerwoud, langs de oceaan. Nationaal park Corcovado is zonder twijfel, veruit de mooiste plek waar ik ooit ben geweest. Ongeveer om de honderd meter bleven Marijn en ik staan om al het moois beter te bekijken. Zo was de eerste beek al dusdanig blauw dat er in gezwommen moest worden, waren de neusberen die we tegenkwamen zo weinig schuw, dat we ze op de foto moesten zetten (met onze kodak wegwerpcameras), en de slingerapen waren dusdanig bewegelijk, die moesten grondig geobserveerd. Zo geschiedde. Uitgebreid.
Te uitgebreid wellicht, want eer we in de buurt van Sirena kwamen was het donker en, belangrijker nog, het was vloed. Het riviertje dat we over moesten om bij ons tijdelijke thuis te komen was door het hoogtij een diepe, wild kolkende watermassa geworden. Het leek een niet te nemen hindernis. Maar niets is onmogelijk, zo waar we Breem en Diekstra heten. Dus na enkele mislukte pogingen via de zee, bereikten Marijn en ik, op onze tenen, met onze kinnen in het water en rugtassen op het hoofd, de overkant. We waren klaar voor een volle nacht welverdiende rust.
Maar leven in het oerwoud is niet als een picnick, dus de nachtrust kon ik wel vergeten. En hoewel Marijn en ik er s´avonds nog van overtuigd waren inmiddels immuun te zijn voor muggen, die ochtend moesten we hierop terugkomen. In Corcovado leeft twee procent van de wereldwijde biodiversiteit, volgens mij bestaat minstens eenderde hiervan uit muggen. Verder telt vast ook de rat mee die ik in mijn tas vond, hij had zich alles goed laten smaken. Geen probleem verder, de rat was feloranje en erg sierlijk, het is hem vergeven. Op onze wandeltochten vanuit Sirena kwamen Marijn en ik gelukkig meer dieren tegen. Zo zagen we verschillende zwijnen, (loop)vogels, een krokodil, marmotachtigen, en vele, vele amfibieën. De leukste hiervan noemden we de profeethagedis. Met zijn lichte lijf en snelle poten is deze in staat over het water te lopen, Hij was overal om ons heen en gaf zo het paradijs een bijbels tintje. Verder zagen we brulapen, kapucijners en doodshoofdaapjes, dus samen met de slingeraap hebben we het apenkwartet compleet. Het was geweldig om de natuur in te trekken op zoek naar bepaalde soorten dieren, ik was graag nog een tijd langer in Sirena gebleven. Maar na drie nachten moesten we door, op naar Los Patos. Men had ons gewaarschuwd, het zou een barre tocht van 23 kilometer, grotendeels bergop en volkomen door de modder worden. Er gingen verhalen rond over mensen die er veertien uur over hadden gedaan.
Marijn en ik namen het zekere voor het onzekere, stonden vijf uur s´ochtends op, en stapten vannaf het begin stevig door. Waar dat kon althans, de rest gleden we snel vooruit door de blubber. Het was tropisch langlaufen. Toch bleken de verhalen wat overdreven, na minder dan 7 uur kwamen we aan bij Los Patos. En zelfs nadat we alle modder van ons lijf hadden gedouched was er nog voldoende tijd voor een korte wandeling. Ik stopte op een heuvel om wat harmonica te spelen, en was meteen zo gelukkig om een rode ara op nog geen honderd meter afstand langs te zien vliegen. Maar de mazzel hield niet op, die avond bleek een ranger bereid om alle logees van Los Patos een rondleiding door de omgeving te geven. Hij kende de jungle als zijn broekzak. Want terwijl een enthousiaste Israeliër telkens in extase de groep bijeen krijste zodra hij een vlieg had ontdekt, wees de ranger ons de meest bontgekleurde, reusachtige kikkers, bijzonder gecamoufleerde vogels en groene boomkikkertjes, metershoog in groene bomen. Gezegd moet wel, het was IK, en niet de ranger die de groene boomslang als eerste waarnam.
Zo.
En dat wat betreft de jungle, het was een prachtig avontuur, en we heel erg hebben veel dieren gezien. Ik zou bijna de pijlgifkikker, fer de lance (de meest giftige slang van Latijs Amerika) en poemasporen vergeten. Maar geen luiaard.

Waarom dat dan toch mijn dier van de week is?
De dag waarop Marijn en ik 21 keer dezelfde rivier overstaken om terug te keren in de bewoonde wereld, was 27 januari. Inmiddels is het al even februari. In de tussentijd is de Caribische kust door ons aangedaan, een gebied dat bekend staat de relaxte levensstijl. We vulden de dagen met hier wat kaarten, daar wat fietsen, dan iets eten, nog wat lopen en vervolgens een filmpje kijken. Noem het integreren. Ondertussen hebben we drie maal een luiaard gezien. Dat beest voert echt geen donder uit. En precies daarom is hij mijn favoriet. Het is zo heerlijk herkenbaar.