nachtrooster

Lieve lezers,

het is alweer even geleden dat ik over de tijd van Het Grote Lanterfanten schreef dat ze voorbij was. Sindsdien geen stukje meer. Moet ik dan zo hard werken? Eerlijk gezegd valt dat wel mee. De organisatie waarbij ik help, Patakalas, wacht nog op geld uit Nederland, waardoor schilderen of loodgieten er nu niet in zit. En omdat ook weeskinderen naar school moeten, kunnen Marijn en ik pas om drie uur in de huizen terecht.
Dahagritme, hallo vampierenrooster. Ofwel, de ochtenden zijn om te slapen, de nacht is van ons. Op die mannier is het in elke stad (afgezien van, misschien, Almere) natuurlijk goed uit te houden, maar Arequipa is anders. Arequipa, met haar brede stoepen, witte gebouwen en op elke hoek een leuk koffietentje. En dan nog Misty, de actieve vulkaan die overal bovenuittorend om alle Arequipeños eraan te herinneren vooral NU te handelen. Ik houd van deze stad, en alles geeft me het gevoel dat dit een beetje wederzijds is.
Een gemiddelde dag hier ziet er als volgt uit. Omdat Marijn en ik een hostel als ons huis hebben gekozen, ontmoeten we bij ons ontbijt dagelijks mensen vanuit de hele wereld, druk bezig met het bereiden van hun lunch. Meestal volgen interessante gesprekken, tenzij we per ongeluk zijn aangeschoven bij een tafel Amerikanen. In dan laatste geval drinken we na het gepraat, al kaartend, ieder twee koppen expresso (we kennen de tentjes). Anders slechts één kop. Langzamerhand is het dan De Hoogste Tijd geworden om naar een van de weeshuizen te gaan.
Van alle negen weeshuizen die we hebben bezocht bleken de twee bevolkt met jonge ventjes het meest bij ons te passen. Wie had dat gedacht?
De huizen verschillen trouwens enorm. Achter de ene poort wonen jongens tussen de 10 en 14 jaar oud, met namen als Jezus, Cristian en Kain. Achter de ander zijn de kinderen gemiddeld vier jaar jonger en genoemd naar heiligen als Elvis Presley. Iets creatiever al.
Bij Elvis thuis gaat alles er vrij normaal aan toe, al is een waterloos zwembad op het binnenplein iets opvallends. Evenzeer ben ik blij dat ik mijn voetbal nooit met 34 broertjes heb hoeven delen. Dat laatste geldt behalve voor spullen (speelgoed, kleren!) ook voor aandacht, alles moet gedeeld. Elk gozertje heeft als antwoord hierop zijn eigen maniertje van jengelen ontwikkeld. Zodra Marijn en ik binnenstappen begint het gedonder, de een gaat aan je hangen, de volgende roept trots wat cijfers in het engels (wan zroe zrie), een derde zakt op zijn knieën en vouwt zijn handjes, terwijl de slimste van het stel gewoon zijn kleine concurentjes tegen de benen trapt. Hem geef je als eerste een tik, dus aandacht, hij wint.
Om deze drukte in goede banen te leiden pakt Marijn of ik zo snel mogelijk een bal (¨trap daar maar tegen!¨) terwijl de ander kinderen in rondjes slingert tot het evenwichtsorgaan harder protesteert dan de kinderen. Ook mobieltjes en Mp3spelers kunnen een enkeling rustig houden, althans totdat de rest ze heeft ontdekt. Van huiswerk komt maar zelden iets, en slechts bij de alleroudsten. Het helpen met rekenen is lollig, ik lijk nog meer op mijn pa dan ik al dacht. Ik snap de opgave (Godzijdank, het jong is negen!), maar zodra ik begin uit te leggen lijkt de som enkel moeilijker, zodat de leerling teleurgesteld op de oude weg verder ploetert. Überhaupt is het lastig helpen bij het huiswerk, want zodra je een hulpbehoevende hebt uitgekozen, kruipt de rest op je schoot, doorzoekt je tas, roept door de uitleg of steelt stiften om, ik noem maar wat, Marijn zijn politierapport onder te kladderen. Grappig detail trouwens, de jongens vroegen Marijn om zijn naam te schrijven, uitgerekend op dat papiertje. Dus de verzekering ontvangt straks formulieren met
I J N in blauwe koeienletters. U ziet, het leren gaat niet zo lekker, laten we voetballen. Of met dino´s spelen, of nog meer rondjes draaien, of aan lange buitenlanders hangen. En pas zodra alle 35 misselijk, doodmoe of gevallen zijn en door mijn ´magie´ genezen, is het tijd om te vertrekken.
Dan het andere huis. Deze wordt geleid door een streng-christelijke heks, ontsnapt uit een boek van Roald Dahl. Deze vrouw vroeg me geld te geven voor iets dat ik niet heb stukgemaakt, en liet me beloven dit aan niemand te vertellen. Ze heet Dehlia
Dehlia houdt ervan om tegen kinderen te schreeuwen, of ze voor het oog van de groep te vernederen, met als gevolg dat de meeste van haar jongens bangig en timide zijn, en je nauwelijks aankijken. Wel moet ik haar nageven dat er hard wordt gestudeerd, de jongemannen doen goed hun best en zijn dankbaar voor alle hulp.
Hoewel het prettig is om zo rustig te kunnen helpen vind ik men hier soms ongezond serieus. Waar mijn schriften indertijd vol waren gekladdert met gangsters, monsters of autos, ben ik hier enkel perfecte beeltenissen van Jezus en Maria tegen gekomen, in verschillende kleuren. De slogan van Circa, de organisatie die de scholen, kerk en huisvesting van de weeskinderen regelt, is: Geloof niet in je eigen krachten, geloof in God. Ik werd misselijk van kwaadheid toen ik dit las. Door veel te plagen, te stoeien en te praten hoop ik aan het eerste deel ietjes tegenwicht te bieden. Ook vind ik het lollig om hier en daar wat condooms te laten slingeren. Alle beetjes helpen toch?Hebben we genoeg geholpen, gespeeld en gerebelleerd, dan keren Marijn en ik huiswaarts. Hier koken en eten we op het dakterras, spreken weer met interessante mensen of Amerikanen. Ofwel we verkiezen een restaurantje omdat dit al even goedkoop is.
Dan, zo ongeveer, worden we gebeld door onze Peruaanse vriendinnen, en ligt de nacht voor ons open.
U snapt, binnen zo´n schema is het lastig tijd te vinden om achter de computer te kruipen en een stukje te tikken! Toch ben ik blij dit nu gedaan te hebben, al was het maar omdat ik mijn favoriete lezers nu kan bedanken voor alle reacties, 200 ballonnen en de kilo drop. Bij deze!