Exit Peru

Lieve lezers,

Vanuit mijn veilige zolderkamer in het rustige Rossum slinger ik deze woorden op het wereldwijde web. ‘Het grote lanterfanten’ zit erop, maar daarover later. Of ik ben veranderd?
Op één punt in geen geval, ik ben nog steeds een ‘laatste-moment-mens’. Sterker, hoewel ruimschoots twee weken geleden, zal dit stukje slechts verhalen over de laatste dagen Peru. Maar het mooie van reizen, in een korte tijd gebeurt er heel veel. U zult zich niet vervelen. Een citaat dient als voorbeeld: “dit is de eerste keer afzien in mijn hele leven”. Einde quote. Dat was Marijn, tijdens onze tocht naar de top van Misty, de 5822 meter hoge vulkaan, gelegen naast Arequipa. Ik kan niet anders dan de klacht beamen..
Ziek van de hoogte, met 15 kilo op de rug, sleepten we ons op het tempo van een gepensioneerde schaker voort door het mulle zand. De eerste dag klommen we 800 meter, in 7 uur, naar ons kampement waar de temperatuur inmiddels was gezakt tot vijf graden onder het vriespunt. Met een muts op mijn hoofd, en een kop soep in mijn handen keek ik uit over een oranje-verlicht Arequipa, ik voelde me intens gelukkig, en een echte bergbeklimmer. Na het eten werd onder luid geroep van “Puma! Puma!” een bergvos waargenomen. Mooi, maar geen reden om op te blijven. De tent werd opgezocht.
Dag twee was anders. Om twee uur s’nachts, na zes uur wakker te hebben gelegen in de intens rotte geur van een gedeelde tent, stonden Marijn en ik klaar om door te de tocht voort te zetten. Met ijzers onder de schoenen, houweel in de hand, ploeterden we richting top. Elke stap was een gevecht tegen uitputting en lichaamssappen, toch bleef mijn humeur verbazingwekkend goed. Daar was ik trots op, al vielen de verzonnen woordgrapjes een dag later ietwat tegen. Een alcoholist met iets op zijn lever of een donatie aan het dolfinarium is geld naar de haaien noemen, vind ik nu niet echt meer grappig.
Toen de top eindelijk bereikt was, kon de groep een blik werpen in de krater. Echter, dat was te veel gevraagd. Eenmaal boven viel iedereen meteen in slaap, tot de gids het tijd vond voor de verplichte foto’s. Doordat de zon inmiddels was opgekomen, en we aardig hoog in de sneeuw lagen, is mijn gezicht flink verbrand. Het nadeel was dat de weg terug, nog eens zeven uur bleek te duren, zodat mijn gezicht aan de linkerkant rood als een kreeft was, en aan de rechterkant geel en opgezwollen als, nou ja, brandblaren. Het was inderdaad afzien.
De verbrandingen geneesten snel, en de draad met de koters werd weer opgepakt, dus de week die volgde was enorm leuk. Met mijn moeder en haar super-BFF Rian heb ik een Atlas, engelscursus, wereldbollen en heel veel speelgoed uitgedeeld bij het weeshuis. De ballonnen, hoepels en stuiterballen maakten de kinderen hysterisch van vreugde. Ma en Rian waren heldinnen, en terecht.
Daar was blijkbaar behoefte aan, in het huis van de heks was behoefte aan wat Rock ’n Roll. Laat dat maar aan Marijn en mij over. Op de dag van ons afscheid liet ik mijn gitaar achter, had een poster van een nogal ‘moderne’ Peruaanse schilder meegenomen, gaf de begeleiders (weeskinderen die zijn blijven hangen, zo’n 18 – 20 jaar oud) de condooms waar ze om vroegen, liet ‘symphaty for the devil’ van de stones horen en vertaalde op verzoek een liedtekst van de stoere-mannen groep ‘G-unit’. Ik moet nu nog lachen als ik denk aan het plezier van de kinderen te midden van onze chaos. En al helemaal als ik denk aan het gezicht van de kinderhatende begeleidster bij het aantreffen van diezelfde chaos. Vreugde gebracht, plicht voldaan. Op naar Lima.
Onderweg zijn we nog gestopt bij een oase, om in een snelle kar door de woestijn te crossen, en om van mijn plank te vallen bij het zandboarden. Het zijn wel mooie foto’s.
In Lima aangekomen hadden we toffe plannen, die in duigen vielen door de nare criminaliteit aldaar. Na een dag op te zijn getrokken met een gozer die vrijwillig leefde als een armoedzaaier, waren wij na een driedubbele diefstal gedwongen hetzelfde te doen. Maar maakt u zich vooral geen zorgen, zoals gezegd zit ik nu veilig op mijn zolderkamer in Rossum. Daarbij, leven als een armoedzaaier betekende in ons geval slechts: “iets minder luxe uit eten”.