Parque Buen Retiro

Men zegt dat pubs het geheim zijn van Londen, omdat een stad bestaat op basis van het uitwisselen van ideeën. Om die reden kan Madrid niet bestaan zonder park ’Buen Retiro’. Op een van mijn betere dagen, zonder plan en zeeën van tijd, kwam ik hier te spreken met Jorge. De hekjes rond zijn bank waren behangen met glimmertjes, zijn zelfgemaakte sierraden. “als ik ze met dit goedje insmeer lijkt het net goud. Vinden de mensen mooi. Ik verkoop niet veel, maar genoeg om te leven. Ik heb een baan, dit is mijn werk. Ik kan zelfs kleren kopen, mijn identiteit uitdragen.” Trots laat hij me de plek waar zijn twee t-shirts te drogen hangen. Nog vergulder is hij met zijn zelfgemaakte houtsnijwerkjes, evenbeelden van orthodoxe heiligen waar per stuk soms tien uur aan gewerkt wordt. Wanneer er tijd en inspiratie is schrijft Jorge aan een boek over zijn leven. Uit Bulgarije gevlucht wegens anti-corruptie activiteiten , zwervend door Europa op zoek naar liefde. Hij belooft me een rol in zijn boek omdat ‘een goed verhaal enige positiviteit vereist’. Een mooi compliment. Op zijn beurt heeft Jorge een plek in mijn verhaaltje. Jorge komt naar Retiro om te slapen, ‘hier houdt de politie ons met rust’.
Iedereen heeft zo zijn eigen redenen om naar park Retiro te gaan. De mooiste meisjes houden hier hun gezonde kleur op peil, en ik kom om te kijken. Grote vriendengroepen zwermen hier samen om te picknicken, de flessen frisdrank verspreid door het gras en eventuele alcoholica vaak netjes verstopt in een plastic zak. Stelletjes kruipen bij elkaar om de meest innige momenten te delen, vastgelegd op een modern mobieltje. Opa wordt geroepen door zijn kleinkind, hij moet kijken welke nieuwe truc het jochie nu weer heeft geleerd. De kleinzoon rolt zich door het droge zand. Een ander jongetje heeft zich verkleed als clown, met een bord op zijn hoofd en een rode neus is hij de ster van het feestje.
Rond het water waar de bootjes verdienen creatievellingen van allerhande pluimage hun brood. Tussen de vuurspuwers, schilders, waarzegsters, poppenspelers, muzikanten, levende standbeelden, dansers, mattenvlechters en dierentemmers bevindt zich vandaag een bijzonder minimalistische goochelaar. Zijn trucjes zijn pathetisch. Het wegtoveren van muntjes doet hij overduidelijk door ze tussen zijn vingers te klemmen en het de kaarsen die hij doet verdwijnen zijn inklapbaar en te koop bij de ‘betere feestwinkel bij u in de buurt’. Ondanks zijn gebrek aan magie weet hij schoolklassen kinderen te verbijsteren, met open mond wordt de tovenaar aangegaapt.
Maar de beste truc is die van een frisbeeër, heel kundig laat hij de schijf balanceren op zijn skeelers, maar zo nu en dan buigt de frisbee ‘per ongeluk’ af, richting rustende vrouwen. “oh, pardon”, en daar was de openingszin.
Terwijl ik tegen een boom zit te schrijven hoor ik een lied van Tom Petty, gezongen met de stem van Julia Stone. Als het meisje klaar is klap ik zachtjes, maar wordt overstemd door een nieuw geluid. Een groep mannen en vrouwen heeft kosten noch moeite bespaard, en spelen compleet met contrabas en ukelele hun vrolijke vertaling van een folksong. Hun opgewekte klanken vermaken me slechts even, want mijn aandacht wordt getrokken door hoge tonen die zomaar sonate 1029, ‘Satz Vivace’ van Bach kunnen zijn. Ik luister met bijna afgunstige verbazing. Niets wint het van een meisje op viool.
Ons park is ook een toevluchtsoord voor elke sportliefhebber. Brede spierbundels trainen hun lichaam in speciaal geprepareerde speeltuinen, of simpel in het gras. Hardlopers met muziek in de oren en serieuze pakjes uit de jaren ’80 werken zich hier volledig in het zweet. Op de geasfalteerde hoofdwegen blijkt longboarden de nieuwe rage, is inline-skaten nog steeds springlevend en zal skateboarden nooit sterven. Vader trapt een balletje, de dames slaan een shutteltje en een hummel rijdt paardje op de rug van zijn broer.
Pedro, mijn vriend en huisgenoot, komt hier om te leren over de planten, stuk voor stuk kent hij ze bij hun wetenschappelijke naam. Terwijl ik het contrast tussen de wit-groene bladeren van de olijfboom en het felgroene gestalte van en eucalyptus rustig op me in laat werken rent hij van hot naar her om vruchten, bladeren en eikels van de bomen te plukken, door het dolle heen van enthousiasme.
Ook de Senegalese prul-verkopers met wegwerpwinkeltjes ontbreken niet. Als de politie komt wordt ook in Madrid binnen luttele seconden het waar bijeen gevouwen en hard gerend. Evenmin ontbreken de softdrugs baronnetjes, mensen nafluitend of ze ‘a smoke’ nodig hebben. Vrienden leggen kaarten, studenten lezen boeken en een vrouw knuffelt een boom. Ik mis de Chinese gokkers, Arabische schakers en Caribische dominospelers, verder is ons park compleet. Een goed verhaal heeft optimisme nodig, en ik park Retiro is dat alomvattend.