Exit Samara

Lieve lezer,

op het moment bevind ik me in San José. De kinderen van project Samara heb ik gedag gezegd, evenals het luxe leventje in mijn tentje aan het strand.
Marijn en ik was verteld dat we gedurende vier weken vrijwilligerswerk zouden doen met 40 kinderen. Ik ken het woord werk inmiddels goed, dus ik verwachtte mijn handen flink uit de mouwen te moeten steken. Enkele koters zijn druk, dus veertig koters zijn heel erg druk, zo dacht ik. Marijn en ik hadden ons erop voorbereid al onze kwaliteiten en crativiteit te moeten aanspreken. Met behulp van een grote hoeveelheid zelfbedachte spelletjes en geimproviseerde activiteiten zouden we het complete zomerkamp in goede banen leiden. Het zou bikkelen worden, met zoveel kinderen, maar we zouden er hoe dan ook een groot feest van maken.
Toen we aankwamen was het feest echter al in volle gang. De veertig kinderen waren lieverdjes, en stonden onder begeleiding van drie volwassen vrouwen. Het programma was al vastgesteld, en duurde gewoonlijk niet meer dan twee uur per dag. Marijn en ik waren twee overbodige obers in een rustig restaurant. Of we de kwasten wilden uitdelen.

In plaats van zweten door het werken, kwam er dus vocht uit mijn lichaam van het liggen in de zon, tijdens alle vrije tijd. Twee uurtjes per dag speelden Marijn en ik met veel plezier met de jongeren. De rest van onze kostbare tijd spendeerden we met surfen, gitaar spelen en het volledig op ons gemak klaarmaken van een goede maaltijd. Een traditie was om na elke portie voedsel een zogenoemde afterdinner-dip te houden. Bedenk de oceaan op enkele meters loopafstand, en u begrijpt de goede woordgrap. Van mij dus geen klagen!
Ook de omgeving van Samara is prachtig, hier hebben we veel gewandeld. Als apen hebben we ons kilometers boven een rivier voortbewogen door mangrovebomen, op zoek naar krokodillen. Een tocht met succes, twee loom-ogende beesten lieten zich uitgebreid bekijken, en een jonge krokodil liet Marijn, door met een ongeloofelijke snelheid weg te rennen zien dat de soort niet onderschat moet worden. Verder zaten er bekenden uit Romelia in de omgeving, dus de pannenkoeken van havermout hoefden we niet allemaal zelf op te eten. Dat scheelt.
In plaats van te leven als leerkracht, leefden we als goden, iets wat mij voorkomt als een prima ruil.
Waarom we dan toch in San José zitten?
Marijn had gelijk, hij vond het paradijs wat saai, en bij het project waren we overbodig.
Toen bleek dat de resterende twee weken zomerkamp een exacte kopie zouden worden van de tijd die we al in Samara hadden besteed, enkel met nieuwe kinderen, hakten we de knoop door. We bedankten de begeleiders hartelijk voor de extreem fijne tijd, namen afscheid van de nieuwe gezichten, en planden een reis naar de Jungle.

Een tussenstop in San José, met veel fastfood en bioscopen heeft me goed gedaan. Na al dit luxe leven ben ik klaar voor een trip terug naar de basis. Enkel uitgerust met kompas, tandenborstel en schoon ondergoed stap ik over een krap uurtje de bus in, naar een ander paradijs op aarde. Marijn en ik doen u de groeten vanuit Corcovado,

tot snel!