Spaans Leren

Ik ben hier om de taal te leren, dus dat is wat ik doe. Proper Spaans, ‘el castellano’. Dagelijks wandel ik over zonnige straten langs zandstenen gebouwen en middeleeuwse pleinen. Ik zie de urenlange rij voor het Reina Sofia, hoor de tot kunst verheven klaagzang van de plaatselijke bedelaars en gniffel inwendig als een hardloper struikelt in Park Ritero. Inmiddels ken ik de goedkoopste tentjes en weet ik waar straatverkopers hun goed verstoppen. Ik zie de stad, maar maak er nog geen deel van uit. Mijn schooltje bevind zich in de buurt waar volgens Madrilenen ‘rijk, knap en beroemd’ Madrid zich verzamelt. In mijn eigen buurt wonen vooral lelijke dronkaards, en tot noch toe weet ik niet met wie ik me meer identificeer.
Elke dag heb ik een uurtje privéles en daarna vier uur in een klasje met acht personen. Tijdens het uurtje ‘mano-a-mano ‘ (letterlijk: hand aan hand; onder vier ogen) spreken we over Spaanse politiek, leer ik uitdrukkingen met dieren, lichaamsdelen en kleuren en worden specifieke vragen over de taal beantwoord. Elke dag verheug ik me enorm, want in noodtempo worden de grofste fouten uit mijn taalgebrek gefilterd. Zo heb ik altijd gedacht dat Spaans een zeer optimistische taal is, omdat ‘buscar’ het woord is dat ik kende voor zowel zoeken als vinden. Nooit ben ik verbeterd. Blijkbaar lijk ik een jongen die altijd zoekende is, maar nooit iets vinden kan. Ik leerde er ook dat mensen die kinderen verzorgen ‘zijn als kangoeroes’ en dat er muskieten binnenvliegen indien ik mijn mond niet houd. Maar om echt Spaans te leren moet ik mijn ellebogen nog vaak op tafel plaatsen, mijn hersens pijnigen en mijn vingers kruisen. Hierbij helpen de groepslessen. Ons klasje is een bonte verzameling van verschillende nationaliteiten, leeftijden en persoonlijkheden. Het geheel wordt gedomineerd door Daren, een sportieve, energieke jongen die uit een amerikaanse puberfilm lijkt te zijn weggestapt. Hij is het type dat de propjes gooit, meisjes nafluit en aan het eind van de film met zijn neus in de modder valt. Als Daren praat versta ik geen woord, het is geen Spaans, geen Engels en naar ik meen ook geen Pools of Portugees. Dat spreekt Daren naar eigen zeggen namelijk zo vloeiend dat elke gemaakte fout daar zijn oorsprong vindt. In het begin ergerde ik me kapot, maar sinds ik hem met verongelijkte ogen zag struikelen over het Spaanse woord voor ‘sorry’, heb ik een bepaalde symphatie voor hem ontwikkeld. Iemand met wie ik goed op kan schieten is Paola, een klassieke Italiaanse die me de geboorte- en sterftedatum van de vrouw van Machiavelli kan vertellen maar niet weet wie Justin Bieber is. Paola heeft voor een kliekje fantastisch gekookt en samen hebben we enkele musea bezocht. Dan Roxanne, de ‘moeder’ van de klas. Roxanne woont in Moskou, straat ‘centrum’, op numero 1. Roxanne geeft telkens antwoorden op niet gestelde vragen. Het is komisch, maar inmiddels vraagt ze me met haar gestileerde minimumvolume standaard om advies voor ze iets vertelt. De rest van de klas is te divers om hier te bespreken, maar het meisje met een ontzagwekkend vocabulaire voor kledingstukken dat me verzekerde dat ‘Pizza Peperoni’ een typisch Amerikaans gerecht is wil ik jullie niet ontzeggen. Mogen jullie raden waar ze vandaan komt. Ze adoreert Starbucks.
Ook mijn professoren zijn stuk voor stuk types. De kleuterjuf, de verdwaalde rock’n roller en de verstokte rookster; ik heb ze allemaal. Mijn kwartet is compleet zodra ik thuis ben, want daar wacht me nog een professor. Maar dat is echt een verhaal apart.