Plaza Isabel II

Op mijn avondlijke slentertochten door Madrid zet ik me graag neer op Plaza Isabel II. Het plein voor het beroemde operagebouw is een mengelmoes van alle typen stadsmensen, de paella van de stad.
Hier zag ik hoe een bontgekleurde kleuter het Spaanse equivalent van Anne-Maria Koekoek speelde. Telkens voordat hij haar naam noemde draaide het jochie zich om, vastbesloten om te winnen. Ik weet nog steeds niet hoe ze heet. Een peutertje aanschouwde het geheel met haar verwonderde ogen weidopen, en bij gebrek aan woorden prikte in de buik van haar nieuwe kameraadje . “ik wil meespelen” leek ze te bedoelen, maar keer op keer rende ze snel terug, veilig verscholen achter een been van haar moeder. Met een vijftiental dertigers op een rij keek ik vertederd toe, de mobieltjes werden even weggelegd.
Op de tweede dag van mij verblijf zat ik hier wat te schrijven en ontmoette twee Spaanse meisjes, te oud voor de druifstok maar te jong voor goede wijn. Ze houden van de oude meesters, zowel klassieke muziek als puberbandjes en van shoppen. Kleren kopen. De jonge jeugd komt hier voordrinken, kaarten of bmxen.
Op hetzelfde plein hoorde ik liederen waar ik geen logica in ontdekken kon. Een groep zigeunervrouwen uitte enkele voor mij onbekende klanken, maar een toevallige passant viel spontaan in en bleek hun goedkeuring te kunnen wegdragen. Zijn gezang werd enthousiast gevolgd en ik tikte mee, als vanouds vrolijk uit de maat.
Ook vandaag was het weer raak. Ik blader rustig door een boekje als er een man komt aanlopen. “Of ik wel weet wat er zojuist gebeurd is?”, zijn Spaans verraadt overduidelijk zijn Nederlandse oorsprong, Den Haag gok ik. Ik besluit me nog even niet te laten kennen. De man heeft zichzelf ondergekalkt met stift, omdat tattoos te duur zijn. Hij draagt een Dieselbroek, mouwloos Armani-shirt en oranje pet, allemaal gevonden op straat. Heel Madrid ligt vol met bundeltjes afgedragen kleren, die op deze mannier een tweede bestemming vinden. Joey, zo heet de man, vertelt me zijn verhaal. “Ik heb m’n meissie nooit pijn gedaan, maar het ging soms gewoon niet. Ze is naar Spanje vertrokken en heb m’n zoontje meegenomen. Thuis werd ik gek. Als ik de deur opendraaide hoorde ik geen ‘papa, papa!’, ik kon wel janken. Deed ik ook, en ben aan de drank geraakt. Toen besloot ik om hem te zoeken, hier in Madrid. Maar m’n meissie heb‘m weer meegenomen naar Nederland. Ik loop nu zo maar wat rond.” Joey is eigenlijk een operazanger, dat heeft hij van zijn oma. Terwijl we rustig zitten te praten komen twee agenten aangelopen. Of we papieren hebben. Stomtoevallig heb ik mijn paspoort bij me en toon het ze. Joey heeft geen papieren meer en voor ik het weet wordt hij in de wagen gegooid. Ik murmel nog wat dat we alleen maar zaten te praten en dat hij niet verkeerds heeft gedaan, maar het is niet overtuigend genoeg. Terwijl ze wegrijden besef ik me pas hoe oneerlijk het is. Honderden keren zag ik politie en nooit ben ik gevraagd om identificatie. Maar als je er onalledaags uitziet ben je opeens verdacht. Terwijl mijn gedachten schipperen tussen verontwaardiging en zelfbeklag hoor ik mijn naam roepen. “Marco! Marco! Wat een toeval!”. Het zijn de meisjes die ik ontmoette op mijn tweede dag, een van hen is jarig. Ik word uitgenodigd om het mee te vieren en we vertrekken naar Parque Real. We kaarten wat, roken waterpijp en zingen liedjes die me mateloos irriteren. Het feit dat ik ’s avonds een peer eet wordt gek gevonden. “maar niet erg hoor, ik eet zelf ook wel eens een appel” Op onze terugweg komen we langs het plein van de opera. Ik speur de plek af en ontwaar tot mijn opluchting Haagse Joey, mijn met stift bekladderde vriend. Hij is na twee uur ondervraging vrijgelaten en zit weer op dezelfde plek. In zijn gezelschap bevindt zich een Poolse vagebond, die ik ken van een eerdere ontmoeting. Hij heeft de kleine criminaliteit afgezworen en is nu rastafari. Hij vraagt of ik een elastiekje heb voor om zijn dreadlocks bijeen te binden en ik informeer naar zijn studievorderingen. Hij krijgt een elastiekje van een der mijn op veilige afstand gebleven maatjes. Als ik terugloop merkt ze op: “wat ken jij rare mensen”. Ik knik, en denk aan kleren kopen.